Вершы беларускіх паэтаў

Новы год — гэта дрэнь, а не свята, апафеоз нуды і шэрасці.
Новы год — гэта калі гатуюць катлеты,
аліўе, селядзец пад футрай,
розныя там бутэрброды, бефстроганавы, рататуі,
а пасля жаруць усе гэтыя стравы,
старанна, добра перажоўваючы, жаруць.

А яшчэ ўсміхаюцца, нібыта ўсё нармалёва,
калі насамрэч усё далёка не нармалёва,
бо як жа яно можа быць нармалёва,
калі на экране спявае Валерый Меладзэ і Жана Фрыске
(яны, не саромеючыся, пяюць адразу на ўсіх каналах,
акрамя, вядома ж, БэТэ — на БэТэ пяюць айчынныя выканаўцы,
дакладней, на БэТэ не пяюць увогуле,
смактаць мікрафон — не значыць спяваць).

Так што, дарагая, кінь дурное, хопіць ціснуць
на кнопкі пульта, нічога не атрымаецца.
Прапанаванае нам меню, бачыш, абмежавана.

Давай святкаваць па-іншаму: паглядзі на мой чэлес — 
нічога асаблівага, звычайны чэлес,
сярэдняга памеру эрагаваны орган,
з такой прыгожай ружовай бліскучай галоўкай,
дык вось, я пакладу табе яго пад елку
за гадзіну да першага студзеня,
а ты мне падаруеш
сваю салодкую вільготную дзірачку,
не, лепш дзьве салодкія пругкія прыгожыя дзірачкі.

Мы завесім вокны і зачынім дзьверы,
замест Меладзэ і Жаны Фрыске,
замест усіх гэтых блядзей, якіх паказваюць на ТэВэ ў навагоді вечар,
мы ўключым порна,
у меру жорсткае, без экстрыму, звычайнае чалавечае порна,
і будзем з табою доўга, няспынна й самааддана трахацца;
пацеючы, цяжка дыхаючы, але не стамляючыся, трахацца;
пераймаючы рухі целаў порна-актораў, трахацца;
адзінае, што нам засталося — гэта трахацца;
мы не можам змяніць гэты свет, таму давай трахацца;
цэлую вечнасць, дарагая, аж да поўначы,
  трахацца, трахацца,
  трахацца, трахацца, трахацца,
  трахацца, трахацца, трахацца, трахацца,
  трахацца, трахацца, трахацца, трахацца, трахацца.

І, здэтанаваўшы, выбухнем двума гранатамі,
перш чым стрэляць у менскае неба святочныя фейерверкі...

[ведаеш, дарагая, нас падарвуць у мэтро ў красавіку]