Па Дзянісавай назе
Вусень тоўсьценькі паўзе.
Можа проста пакусае,
Мо й да сьмерці загрызе!
У Дзяніса розум ё
І, ратуючы жыцьцё,
ён, сякерай моцна даўшы,
Зьнішчыў вусеня ў шмацьцё.
Трэба пільным, браце, быць,
Каб пагібель не здабыць
І ахвяраваць нагою
Каб жыцьцё абараніць…