Падляддзе- кут мой дарагі,
Кавалачак прыроды чыстай каля леса,
Ніколі не стрымаць мне па цябе тугі,
Жыць у горадзе мне заўсёды было цесна.
А вось і родна хата,
Дзе, як дзіўны сон, прайшло шчаслівае маё дзяцінства,
Ды толькі вось сгарэў ён увесь датла,
Чаму жа лёс прыносіць нам такое свінства?!
Но ўсё жа рады я, што зноў звярнуўся да сваёй калыскі,
Маёй радзімы хараство не перададуць ніякія на свеце абяліскі,
А восьі луг. зяленая раўнёна.
Дык колькі ж тут заўсёды было хараства!
Мой родны кут!
Ніколі я не адракуся ад святога з табой радства!
А вось і та сцяжынка, якой я крочу у маладосць сваю.
Няхай яна не зарасце вавек!
Няхай паўсюль тут будзе водар кветак.
Няхай заўсёды шчаслів будзе чалавек!
А вось і лес мой родны. Сосны бярозы.
Мой рай ты незямны!
Як добра, што ад усіх турбот і спрэчак прытулачак я маю хоць адны.
выдатна
выдатна