Пастукаўся аднойчы да мяне
Вандроўнік нейкі, страшны і калматы.
Вісела поўня над бацькоўскай хатай,
I цені прабягалі па сцяне.
— Што хочаш ты? — спытаў я праз акно.
Маўчаў вандроўнік. Поўня зіхацела.
I жудасць моўчкі запаўзала ў цела,
I чорнай здрадай адлівала ноч.
I я тады яму не адчыніў.
Дрыжалі рукі, сэрца біла ў горла...
Быў потым успамін слязою горкай
Пры ранішнім святле і новым дні.
Хто быў ён? I ці прыйдзе яшчэ раз?
Праходзяць ночы, потым дні мінаюць.
А я ізноў з трывогаю чакаю
Вандроўніка з далёкага двара.
I чую рэха, бы пачварны смех,
I думка ў галаве збалелай стыне:
He адчыніў я. Мой няўмольны грэх.
А значыць, мне таксама не адчыняць.
Калі моўчкі стаяць пад чужым
Калі моўчкі стаяць пад чужым вакном у цемру непраглядную, дык глядзі каб яшчэ і сабаку не выпусцілі або стрэлілі са стрэльбы.
У такіх выпадках яшчэ аддзякаваць гаспадара трэба будзе, калі набярэ нумар 102.
Дзіўныя людзі бываюць. Ані даць, ані ўзяць.
Як у тым анегдоце. Ноччу пад вакном.
- Вам дровы ня трэба?
- Не. ня трэба.
Раніцой прачынаюцца гаспадары, а дроў няма.
Госць павінен весьці сябе госьцем ня гледзячы ані на якую гасціннасць гаспадароў.
Адчыняць, калі прасіць ад
Адчыняць, калі прасіць ад сэрца і раскаяцца. У хрысціянстве не бывае безнадзейнасці. Бог ёсць любоў.