Заўжды такая:
шырыня і далі,
З сінечай неба сонечнай без дна.
Заўжды ў легендах,
што вякі складалі,
Заўжды — як спеў юнацтва, як вясна.
Заўжды — што заклік:
пуцявінай роднай
Ляці па шчасце, крыўду адгані!..
А ёсць і гэткая:
трымціць пяшчотна
Уся ў маленькай цёплай далані.
Кранецца воч, ціхутка песціць скроні,
Цяплом, крывінкі ўспыхне ля шчакі.
Уся зямная ўцеха ў той далоні,
У ласцы
найдарожшай той рукі.
Жальбу знімае, гнеў раптоўна цішыць,
I боль у ёй спатоліцца спаўна...
Але няхай не думае хто іншы,
Што ў ласцы гэтай кволая яна.
Не! Праз вякі няма ані пачатку,
Ані канца вялікасці яе.
Хай толькі кіне час пра буру згадку —
Яна прад светам грознаю ўстае.
У самай светлай, у святой лагодзе
Сурова гоніць слабасць яна прэч.
I за народа праўду —
пры народзе
Ў тваю руку
ўкладзе адплаты меч...