Бярозы, летуценніцы гаёў,
Хіба я правініўся перад вамі,
Што сэрца ўраз заходзіцца маё,
Як стану перад белымі стваламі?

Жывыя вы, не казачныя вы,
Узрошчаныя долаў родных сокам.
Чаму ж над вамі нават журавы
Падоўгу тужаць,
                         як ляцяць далёка?

Ці вы ўвабралі з вечнасці
                                        ў сябе
Усю красу, усю прывабнасць краю?
Ці ў вашай мройнай,
                                сонечнай журбе
Ёсць радасць нейкая,
                                 што ўсіх скарае?

А можа, сказ — як вёсны веснаваць,
Як шчасна
               сонца піць лісточкам клейкім,
Нішто не можа лепей праспяваць,
Чым вашы берасцяныя жалейкі?..

Бярозы, летуценніцы гаёў,
Ізноў стаіў дыханне перад вамі...
I сэрца ўраз заходзіцца маё
Так соладка прад белымі стваламі...

Не гаварыце гучна —
                               сад даспеў...
Ад слоў неасцярожных
                                     яблык падае.
А гоман спрэчкі —
                               згубнай кананадаю
Грыміць між дрэваў,
                               калі сад даспеў.
У даспяванні
                   мудрае жыццё
Сваю да свету
                     шчодрасць падсумоўвае.
Задумлівай, даверліваю
                                      моваю
Нясе нам любасць
                             мудрае жыццё.
Таму заўсёды
                    ў даспявання дні
Агнём маланак
                        далягляд не кроіцца.
Прырода прагне
                          сцішыцца, спакоіцца
I думай жыць
                    у даспявання дні.
Прашу ж вас, не забудзьце:
                                           сад даспеў!
Не гаварыце гучна
                              нат хвілінаю...
Лепш заспявайце
                           ўслед за той дзяўчыяаю...
Заўсёды ў радасць
                             саду
                                     ціхі спеў...