Вечар мая сплывае ў вясковым калоссі.
Далягляд закурыўся хмарным экранам...
Я калісьці кахаю пісала ў двухкоссі
І калісьці каханне лічыла заганным.
Кагадзе быць адкрытай здавалася явай.
Мой давер быў нясмелы і нават крохкі.
Я глытала пачуцці з ранішняй кавай,
А самота з крутнёй напаўнялі лёгкія.
Я ішла па жарстве, па лязу, па крушы
І ганяла па кордзе ўласны боль.
Я стаяла на жорсткай высокай кручы
І ментальна трымала ля скроні кольт.
Надвячэрная ціша...Чакаю світання.
Кругагляд зняў кашнэ. Узарваліся масты,
Бо знайшла квінтэсенцыю і ратаванне:
У іманентны сусвет уварваўся вось ты.
Даканаў у душы інтрыгант-малавер,
І кармінавы захад нібы нетравы знак,
Што пазычыла душу табе напавер.
Даастатку. Дарэшты. Імортэльна, так.
У душы непарадак, аднак цалкам творчы.
У гэтым і ёсць мой нязгасны, нятленны спакой.
І без слоў кажуць праўду здраднікі-вочы:
Ты мора маё і збавіцель ты мой.