Салодка і шчымліва, бянтэжыць неяк зранку
глухое рэха хваляў заўчорашняй зары,
туман крадзецца моўчкі – як мімалётны насмарк,
і зоркі задрыжэлі - нябёсаў камары.
І клоніцца ў апошні сон мімалётна-змрочны
каштанаў золкіх лісце ціхутка пад вакном,
і цісне штосьці вусны - напаўзабытым словам,
што падыходзіць парай, бялюткім малаком.
І малако чамусьці цячэ заўжды па вусах,
так раздражняе, цвеліць, цячэ сабе ўніз.
Яго гучанне - ўдала забітая спакуса,
Маё маўчанне – гэта адвечны кампраміс,
А раніца ўзляцела - вось так, як і належыць,
Ўжо сонца зазірае к нам ў коміны згары,
У вокнах смог віецца – як насмарк невылечны,
Заснулі раптам словы, заснулі камары.