Навобмацак іду,
ўзіраючыся ў цемру.
Бесперапынны шлях
у вечнасць даўжынёй.
Агонь жыцця задуць
імкнуцца ўсё хімеры,
ўсяліць у сэрца страх
ды падкупіць хлуснёй.
Насустрач крумкачы
і бездараж навокал.
А за спіной цягну
памылак цяжкі груз.
Загінуць уначы
не лепшая марока.
І ўжо не адцягнуць
душы панылы блюз.
Нажаль, не абысці
ўсе перашкоды разам.
Але, я раптам зноў
надзеяй занямог.
Не здолею ісці,
паўзці гатовы часам,
ірвучы пальцы ў кроў
аб камяні дарог.