Сарвалася з вуснаў і збегла, зляцела
Ужо не патрэбнае вольнае слова.
Ніколі ні сэнсу, ні вагі не мела,
Ніколі не стала бліскучай высновай.
Дарэмна адпушчана птушкай міжвольна,
Падхоплена ветрамі дзесьці ў свеце,
Ў прасторы зямной паняслося павольна,
Накручвае хуткасць, ляціць па планеце.
Яно, разагнаўшыся, моцна ўдарыць
Таго, хто ўдара зусім не чакае,
Хто верным быць слову праўдзіваму марыць,
А для абароны нічога не мае.
Навошта ж тады кідаць іх на вецер,
Нам гэту загану бы рваць з каранямі.
Са словам мы бавімся, быццам са смеццем,
А лепш бы трымалі язык за зубамі.