Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Смяротны пах

Сярэдняя: 4.8 (10 галасоў)

Ёсць боль затоенай тугі
У кволым паху звялых кветак,
Нібы ў канання час благі
Ім родна марыцца палетак.

Нібы шчэ вераць – вось дыхне
Паветра хваляю гаючай
І з хаты верне іх вясне,
І знаюць – згуба немінуча.

Людская жорсткая рука
Іх, далікатных, ў поўным квету,
Там, дзе прастор, палі, рака,
Сабрала рупна да букету.

І на маім стале зямлі
Краса, найвысшая аздоба,
Яны цвілі і адцвілі –
І тайнай іх была жалоба.

Ў самотнасць невясёлых дзён
Яны ўвівалі летуценні
І згадкі лёгкія, як сон,
Аб сонца радасным праменні.

І раніц звонкіх галасы,
І чуласць ветру незвычайна,
І хараство густой расы
Прачыстай валадалі тайнай.

І не дазнаў ніхто б яе,
Калі б не гэты пах смяротны,
Што дымам кадзіва ўстае,
Такі тужлівы і маркотны…



Гербарый. Пах даўнішніх

Гербарый.
Пах даўнішніх кветак.
Вясёлка суму
Колераў і нот.
На твары
Гэтым запаветным
Букет і думка
Сколаты ў вянок.

Квітнела,
Толькі ўзнімалась,
Пралескам
Наша Беларусь.
ГУЛАГі
Лепшых забівалі,
Сякерай
Робячы хаўрус.