Споведь.
"Дай мне душу, а іншае вазьмі сабе". Св. Ян Боска
Як мне аддаць Табе яе такую
у брудзе неадмоленых грахоў?
Калісьці мела я яе святую,
не шкадавала добрых шчырых слоў.
Не ўратавала я душу ад жарсці,
не зачыніла ад ліслівых слоў,
спакуслівае ветранае шчасце
нядоўга казытала ў жылах кроў.
Калісьці я Сусвет увесь любіла,
удзячная за кожны новы дзень,
ды чорная зайздрослівая сіла
падкінула ў лёс мой здрады цень.
З пакораю прыняць бы гэты выклік
і не зважаць на чортаву гульню,
бо ўсіх інтрыг даўно вядомы вынік:
хто сее зло, той і пажне вайну.
Але ж як цяжка вытрымаць навалу
несправядлівасці і крыўды, і маны!
Мяне ж ад іх цяжару утрымалі,
святыя ачышчальныя званы.
Наўкол вайна ідзе за нашы душы,
хто п'е іх чысціню, хто ў іх плюе.
Як моцная душа - яе не зрушыш,
са слабай, кажуць, чорт вяроўкі ўе.
Аддаць табе душу? Што ж, калі ласка!
Табе я давяраю гэты скарб.
Няхай мне застануцца мае маскі,
душа мая даўно ў Тваіх руках.