Вершы беларускіх паэтаў

Сцвярджаюць гісторыкі і мовазнаўцы,
Што паступова сціраюцца грані нацый
І, нібыта як перажытак,  
                                       аджыць павінна абавязкова
Мова маці маёй – беларуская мова…
Што мне, як імя ўласнае, блізкая і знаёмая,
Што па жылах маіх цячэ
                                          і сонным Сажом і Нёманам.
Я чакаю часіну сябрыны людской,
Але не згаджуся, што родныя мовы луской
Былі на рыбіне чалавецтва,
Якая ў вечнасць плыве акіянам вечнасці.
Галеюць увосень гаі-касмачы,
Па вясне расціскаюць лісты
Свае кулачкі маладыя.
І калі нават мова мая замаўчыць,
То не зробіцца мёртвай латынню.
Словы, дзе кожны гук
Азяблай сініцай цінькае,
Не стануць тэрмінамі медыцынскімі.
Гэтыя словы
Павінны вывучыць будуць нанова,
Каб даведацца,
               Як Русь мая, белая
               Ад вясновай наквеці
               І касцей няпрошанай набрыдзі
               З-пад чарапастых свастык,
               Вольнай воляй сваёй даражыла,
               Як з братамі і сёстрамі
               Шчыра дружыла.
               Калі мова мая
               Уліецца ў агульны людскі акіян –
               Пацячэ ў ім, стрыманая,
               Цёплым Гальфстрымам.
               І будзе мне сэрца грэць
               Кожным ашчаджаным словам,
               Бо як жыта спрадвечная
                                                        Беларуская мова!