Сустракай.
Да цябе прылячу я заўсёды здалёк,
Бо ў спадчыну крылы бялюткіе маю.
Тут маленства майго няупэўненны крок,
Пацалункі ў чаромхавым маі.
Перайду Салакучу- рачулку ў брод,
Па цукеркі ў краму, напэўна, заскочу,
Распачну успаміны пра свой радавод,
Сінь-чарнілаў пазычыўшы ў ночы.
Мой куточак, Нароўля, жывічны глыток,
Уздоўж затону завод “Буддэталі”…
Лёс прызначыў любіць мне цябе не знарок,
За шыпшыны пунцовай каралі.
Шчэ палац пана Горвата ў парку стаіць,
Шэпчуць нешта празрыстай лістотаю клёны,
А сяброў не хапае і сэрца гарыць
У чарнобыльскім чорным праклёне.
Да цябе я лячу, любы мой гарадок,
Бачыш, крылы бялюткія ў спадчыну маю.
Сустракай мяне, школьны шчымлівы званок,
Адчыняй дзверы светлага раю!