Нервова ў сне уздрыгвае стыхія.
Вартуе месяц зорак чараду.
Спакойны плаў, а берагі крутыя.
I п'е зара глыбокую ваду.
Расце трава пад буйнаю расою,
Тэмпература яснасці у руж.
Я захлынуся дзіўнай цішынёю
Бліз вёсачкі, што грэе сорак душ.
Лясоў і рэк высокая свабода,
Мне не з пляча з табою быць на «ты».
Спакон вякоў натуршчыца-прырода
Баялася людское слепаты.
О колькі пад нагамі красак стлела!
О колькі незаўважана цвіце!
Душа, ты, як ад болю, прасвятлела,
Ты нібы зноў купаешся ў рацэ.
Люблю чытаць вершы Яўгеніі
Люблю чытаць вершы Яўгеніі Янішчыц. Яны такія РОДНЫЯ, і незвычайна таленавіта напісаныя ! У кожным радку- мора цеплыні да землякоў, да любай Беларусі.
Цудоўная лірычная паэзія,
Цудоўная лірычная паэзія, напоўненая безліччу вобразных сродкаў!