Для Паэзіі я - ужо Сужаны.
Разам з Ёю спяваю пра Волю.
Ваўкалакі ўсур’ёз перапуганы.
Бо, спачатку, яны – “не поняли”…
Што Паэзія – Сіла страшная!
Слово кожнае ў Ёй – “жакАном”!
Маць казала – нарадзіўся “ў рубашцы”…
значыць, Богу ўрадзіўся жадАнным!
І таму – зноў, і зноў я,
прыхапіўшы пяро и бумажку,
я майстру сваю Зброю – Слова!
Супраць іхніх клыкоў ды “ряшак”,
Супраць Жаднасці і Карысці,
за людское Свабодамысленне,
Чысціню затоптанных Ісцін!
А задача у ваўков – загнаць,
зваліць,
загрызці,
ці, зрабіць калекай…
Спазнілісь вы !
Мяне ужо вам не падмяць!
Я – Беларусі Частка,
і - пісьменнік Века!
Ідзе Паляванне на мяне!
ВаўкОў – на Чалавека!
*+*
15 мая 2013г.
Для паэзіі ты - не сужаны, а
Для паэзіі ты - не сужаны,
а кантужаны графаман.
І трасянкай сваёй запаскуджанай
сам сабе ты паставіў капкан.
Уявіў сябе, бач, пісьменнікам,
хоць і таленту - ні на грош.
Толькі брыдка глядзець супляменнікам
на нахабную гэтую вош!
Такія вось мае
Такія вось мае "крамзанчыкі"
знарок кідаю на сцяжынку я іх вам.
Бо, гэта - на "шэратупыхаў" капканчыкі,
каб лямантавалі, ўлезшы у капкан.
Некатарым, "чытачам" з
Некатарым, "чытачам" з потугамі паэтычнай трэпанацыі, каб не часалі вошы, даю растлумачванне:
"Я - пісьменнік века" - не азначае ВЕЛіЧЫНЬ рыфмаплёта Буйніцкага (гэта справа нашчадкаў), а дае АДЛЮСТРАВАННЕ таго, АБ ЧЫМ і ПРА ШТО піша гэты стары Пень-Буйніцкі. Піша ён пра ВЕК У ЯКіМ ЖЫВЕ, а не пра пастройку чыгункі "Санкт-Пэтэрбург - Брэс-Літоўскі", ці,якія птушкі і зьвяры гойсалі па лясам Беларускім у 1111-м годзе.