Ва усiх свой густ. Спрачацца можам,
Iсцi да згоды пакрысе,
Але на тым, што ёсць прыгожа,
Часцей згаджаемся мы ўсе.
Што мерай вымярэння служыць?
Няма адзiнай меры тут.
Бывае так: сiвы, нядужы...
— Якi прыгожы! — кажа люд.
Глядзiш — з нябёс не рваў ён зорак,
Маўчун, цiхоня цэлы век.
Мы ж прыглядаемся, гаворым:
— Якi прыгожы чалавек!
Бывае ж так —
Глядзiш, красуня
Размалявана, што бяда,
А хто спазнае, толькi сплюне
I адвярнецца, бо брыда!
Мы аб прыгожым заўжды марым,
Але да нас да ўсiх дайшло:
Прыгожыя — не толькi тварам,
А тыя, ў кiм душы святло.
Што ні кажы, а верш Петруся
Што ні кажы, а верш Петруся Броўкі не губляе сваёй актуальнасці і цяпер. Даволі часта мы, сустакаем у сваім штодзённым жыцці "прыгожых" людзей, за прыгажосцю якіх больш нічога няма. Вельмі сумна робіцца на душы, калі моладзь пачынае ганяцца за брэндамі, трэндамі, ператвараючыся ў прыгожых спажыўцоў. І Пятро Усцінавіч, як сапраўдны мастак слова, які здольны бачыць і аналізаваць жыццё са стараны, папярэджвае нас, што не трэба ганяцца за прыгажосцю знешняй, трэба глядзець у душу чалавека. Па адзежцы толькі сустракаюць...
выдатны верш, лёгкі і
выдатны верш, лёгкі і праўдзівы
Замечательный стих!
Замечательный стих!
Максім Меркулаў
Прыгожыя - ня толькі тварам,
А тыя, ў кім душы святло.
Залатыя словы! Можа, вазьму іх эпіграфам для свайго наступнага верша.