Восень гордая, ды тое не грэх.
Горды я -- вось што загана.
Я курлыканне чую -
быццам мне
смех
адрасаваны.
Па маіх пуцявінах сыну крочыць далей.
Выспацца б мне, каб пайсці за ім следам.
Будзе мой дом
у элітным
святле -
андрамедавым.
Хто другіх не любіў, таго слава міне -
гэтак гордасць сваю крыўдзіць я мушу.
Злістападзіцца восень,
прыйдзе зноў
да мяне
Папялушкай.
Прыгожа, узнёсла, толькі вось
Прыгожа, узнёсла, толькі вось "выспацца б мне" ... такое зямное і для мяне набалелае.