На крылах сівых, з павуціння,
Восень-мастачка па свету вандруе.
Прыйдзе - халодным подыхам рэкі студзіць,
Стомленую маці-зямлю, людскія галовы цалуе.
Сонейка цеплае, сумна-ласкавае
Свеціць ціха і ясна, бы матчына ўсмешка, ўгары...
Дажджы ўчора па-восеньску доўга праплакалі,
Люстранымі кавалкамі неба прыбраўшы двары.
...Прамяні змяркання чырвона-рабінавыя,
Гаркаваты палынавы пах...
Плешчуцца дрэвы адразу і ў возеры,
І ў небе, абвітых смугой аблаках...
Гэтым нясцерпным агнем рабінавым
Чуллівую душу да слёз апякло...
Журботным стогнам жураўліным развітаўшыся,
Раніцай лета ізноў у нябачную даль адышло...