Як пазбегнуць мітусні бясконцай?
Як бы птушкай шэраю у неба?
Там дзе свеціць несупынна сонца,
У таемную краіну мне бы.
Мне б туды , дзе ні людзей , нікога...
Толькі зоры ясныя ды мора.
Мне б забыць ўсю непатрэбшчыну былога :
Што было - не вартае нічога.
Не кажыце толькі мне , што ўсё міне.
Хай яно міне , ды толькі што з таго?
Мне ўжо ўсё адно : ці жыць , ці не ,
Бо жыцця душа не вартая ужо...
мае мары!
мае мары!