Золатам промняў Сусвету
Прыходзіць дваццатае лета.
Пякуча-нікчэмнае, душнае.
Не хапае цябе...
Засушвае.
З подыхам белага ветру
Так хачу я ляцець па свету.
Быць так блізка і так далёка
І маліць за цябе...
Звысоку.
А заўтра мяне схопяць рукі вуліц,
дзе безліч ( не тваіх ) чужых слядоў.
І нейкі дах маю душу атуліць
Збалелую бяспамяцтвам гадоў.
А потым- па праспектах і алеях,
Па слізкіх спінах здрадніцкіх машын
Бязвольна мокнуць ў дажджавых завеях,
Калі вакол- ні света, ні душы.
У мяне запыталі: хто мне Купала?
Што яго гранне для сэрца майго?
Гэта-Радзіма, ні многа ні мала,
Гэта- аснова, пачатак ўсяго.
Гэта ўладар неабсяжнае далі,
Ў жыце- блакітных братоў-васількоў.
Неба і сонца яго спавівалі,
Слова ўкладалі ў вусны яго.
Песня яго прагучала не марна,
Ворагі ў нас яе не аднялі.
Прарок неўміручы- Янка Купала,
Пясняр беларускай маці-зямлі!
Дарагая! Кахаю!
Чакаю! Шукаю!
Дзе знайду- дзе губляю цябе…
А цягнік адбывае,
Вецер лісце зрывае
І мяце, і мяце, і мяце…
Ўсе сляды замятае,
Толькі я адчуваю,
Што яшчэ не губляю цябе.
Хай дарога віхляе,
Вецер лісце зрывае…
А ці я адшукаю?
Можа я адшукаю?
Але я абяцаю,
Што знайду, адшукаю цябе!