Пакуль трымаўся незалежна ў часе
і часу новы не прабіў адлік,
пакуль з табой сустрэча не збылася,
я мог спакойна сесці на цягнік.
Памчаць, паехаць — клікала дарога.
Наведаць сябра, што мяне любіў,
Пайсці дамоў... Hi гэтага, ні тога
у момант той чамусьці не зрабіў.
Я мог у рай ці ў пекла акунуцца,
але сысці адсюль за тры вярсты...
Ну што мяне прымусіла вярнуцца
на тое месца, дзе стаяла ты?
Я да цябе зрабіў мо дзесяць крокаў.
I ў той жа міг з грудзей пачуўся стук,
што азначала: шчасце недалёка —
пара ўтрапення і пачатак мук.
Як адчыняе ўсе дарогі насцеж,
як весела са мной гуляе лёс,
нібы тыран — за пяць хвілін да шчасця,
як добры маг — за пяць хвілін да слёз...
Тронуло...
Тронуло...
Як добра тое, што магчымы
Як добра тое, што магчымы шанец
Знайсці, сустрэць і напаткаць!
Яшчэ пакінуць тое, што не вабіць,
І заставацца верыць і кахаць!
Бачна , што пісаў таленавіты
Бачна , што пісаў таленавіты чалавек, які і сам умее і можа добра пісаць) Цікава, мала зараз нас такіх вось)
Не. Гэта я пісаў.
Не.
Гэта я пісаў.
Хороший стих. А главное какой
Хороший стих. А главное какой смысл.
Аххх....
Цудоўны верш!!! Мне вельми спадабаўся!
Добры! Ах, кончАЮ...
Добры! Ах, кончАЮ...
Вы што???
Вы што???
Верш тема
Верш тема