Дзяўчына не ведала: вецер - мой сябар.
Акно адчыніла, глядзела з адчаем.
Яна мне зайздросціла: слёз не хапала,
Маё захапленне яе раззлавала.
У роспачы клікала вецер з прастудай,
Каб радасць мая стала цёмнымі цуглямі…
А вецер суцішыўся; разам са мною
Любіць гуляць ён, ды і спакойна
Позірк мой стрэў, і абняў, і прылашчыў.
Мы любім паветра і верым у шчасце….
А зайздрасць дзяўчыну іголкай скразнула,
Сяброўкай здаецца; у душы ж, пэўна, юда.
За шчасце сваё коп' і зломіць ў імпэце.
Жадае мне зла; толькі ж не канкурэнткі
Мы…
Варта пачаставаць сяброўку малінавым варэннем...))
Alena (Nіk)