замінаюць жыць кастрычніцкія дахі
падваконьні дзьверы скразьняком гундосяць
мы з табою разам зьнішчым свае страхі
што зь дзяцінства нас з табой клапоцяць
пакрысе на сонца ляжа пляма
пі гарбату - сёньня не сканаеш
сэрца й зрэнкі гэта ўсё што маю
ты аб нечым большым і не марыш
я паверу ў сны з тваёй крыві сатканых
дай мне шанец каб застацца тут
уваскрэсьнем разам недзе пад сьвітаньне
я твой ceasar, ты мой мілы brut.
Wonderful, Helena.
Wonderful, Helena.
Казала неяк нетта брутту: Ты
Казала неяк нетта брутту:
Ты будзеш здраднікам маім!
А брутта ў слоіку ганебна:
- Мяне ж з'ядуць, мой кесар, з тым!)))