Ў Натарыяльную кантору
Стары, аднойчы, дзед зайшоў.
Аддаў квіток аплаты збору,
Сказаў: - Ну, ледзьве Вас знайшоў!
Дарогу сёння паказалі
Разы са тры – ды ў розны бок:
Адны ў міліцыю паслалі,
Ў адвакатуру – абібок
Якісьці мне назваў дарогу…
Ды ўсё-ткі людзі давялі
Да Вас. Ды, зрэшты, дзякуй Богу
Што ногі шчэ не падвялі!
Мабыць, сваё апавяданне
Надоўга дзед мог расцягнуць,
Ды супрацоўнікі – не ранне ж –
Сваё пачалі спраўна гнуць.
-Ды завяшчанне , пэўна, трэба
Вам скласці на кагось свайго?..
Дзядок здзівіўся: - Дарма хлеба
Вы не ясьце! Яго!Яго!
Ну, завяшчане гэта… Ўнучка,
Мне б напісаць каб хоць на чым…
Дзядку паперу далі, ручку,
Не турбавалі без прычын.
-Але, ці добрая папера ?
Спытаўся дзед хвілін праз пяць,
-Ато напішаш дахалеры,
А немагчыма прачытаць.
Вы не турбуйцеся пра гэта –
Паперы лепшай не знайсці!
Дзядок схаваў зноў цыгарэты,
Бо пакурыць збіраўся йсці.
Настала зноў ў пакоі ціша…
Пытанне, шчэ, хвілін праз пяць:
-А, ручка Ваша добра піша?
Як высахне – усё відаць?
-Ды не хвалюйцеся вы гэтак –
Напісана - відаць здалёк!
Горш дзіркі бачацца ў шкарпэтак,
Або без грошай кашалёк!
Пыхціць дзед, піша… Вось напасці -
Лягчэй цягнуць, мо, бервяно?..
Пытанне раптам: -А прапасці
Не можа дзесьці ў вас яно?
Прапасці?! Тут Вы не ўгадалі!
Вунь сейф… Ахова круглы год!
Каб тут паперы прападалі,
Да нас бы не ішоў народ!
Пытаннем дзед здзівіў даволі,
Што не чакалі аніяк:
-Нікому- слова – І ніколі!
Асобна пішуцца, ці як?!
Дзмітрый Краскоўскі (п.Івянец)