Жар спакусы і холад адчаю
Загасілі зноў свечку-душу...
Запаветнае слова “кахаю”
Я даўно не кажу, не пішу.
І сказаць не магу, што даволі
Слухаць пошум і пошчак гаёў...
Столькі ласкі, пяшчоты і болю
Не ўмяшчалася ў сэрца маё!
Што павінна з’явіцца, адбыцца --
Мо каб зорка ўзышла, можа рунь, –
Каб здалося хаця мне, як быццам
Сустракаем з каханай зару?..
Дзень вітае і вечар чаруе,
Абдымае пяшчотна нас ноч...
Пра каханне ўжо не гавару я,
Не пішу, не спяваю даўно.