Вярнуўся нейкі муж дамоў
з далёкае дарогі.
Прамовіў жонцы колькі слоў,
няўзнак да люстры падышоў…
Там… Што такое?.. Рогі?..
На мужа з люстры паглядаў
рагаты хтосьці, шэры…
Уцяміў муж: там — ён стаяў!
Муж, скалануўшыся, пачаў
насіцца па кватэры.
«Кашмар!.. Няпраўда!.. Божа мой!
Адкуль яно ўзялося?!.
Таблеткі, жонка, дай якой…
І што з маёю галавой
такое адбылося?..
Жывёла быццам… Быццам лось…
О, жудасная з'ява!
Сляпое, вычварнае штось…
Ах, як хачу , каб гэта вось
у сне было, не ява!..
За што?.. Я — мілая, павер! —
ні ў чым не вінаваты…
Чысцюткі!.. Як мне жыць цяпер?..
Хавайся ад усіх, бы звер…
О, гэты дзень пракляты!..»
Ягоную кабету бог
зляпіў на дзіва лоўка:
даў бюст высокі, стройнасць ног
(эх, каб і я тварыць так мог!),
прыгожую галоўку.
«Каханы! Родны мой! Трывай!
Глядзі, я тут, з табою!
Я разумею твой адчай,
ды мы ўдваіх, не забывай…
Мы справімся з бядою!
А каб качаўся жыватом,
хто так цябе сурочыў!
Хай лом яму ды пералом!
Бадай агонь з яго стаўбом,
раз так чыніць ахвочы!
І — годзе, любы, наракаць.
Мы з чорнае нагоды
назло ўсім шанс павінны ўзяць,
бо гэта, прама трэ сказаць,—
шэдэўр жывой прыроды.
Адкрый для мрой сваіх прастор!
Пабольш мастацкай меры!
І выйдзе іншы каленкор:
нам ліха стане з гэтых пор
аздобаю кватэры.»
Удумна муж прагаварыў:
«Што ж… Нешта, мабыць… зможам…»
Нажоўкай, потым,— адпіліў.
І рупна да сцяны прыбіў
над іхнім шлюбным ложам.
Сваім парадкам час мінаў.
У дні сямейнай згоды
муж з любатою пазіраў
на рогі — вынік дзіўных спраў,
шэдэўр жывой прыроды.