Гляджу, як слуп на манітор,
Чытаю слушныя заўвагі.
Даю і сам іх, калі што
даволі вартае увагі.
А за акном зіма і снег.
І не такі ўжо сумны горад.
Чаго ў кватэры так сядзець?
Цікавей больш ля манітора.
У ім увесь амаль што свет.
Пакой астатні надта цёмны.
Але ж ізноў бялее снег...
На ім няма слядоў і словаў.
Ідуць у розныя канцы,
і з тых канцоў сюды ж прыходзяць
суседзі, госьці іх, маі...
Ну дастаткова, далеч.
Хопіць.)))
Было то шмат гадоў таму,
Калі наш сын яшчэ і не наведваў школу.
Купілі тэлевізар мы ў сям’ю,
Ды з пультам, ўпершыню , да слову.
Глядзеў наш хлопчык тэлевізар і ўсё.
А мы тым часам справамі займалісь.
Пазней узялі пульт і штосць не то.
Якім та чынам, яго неяк сапсавалі.
Але ж не разумеем, што і як.
Таму пытаем у свайго малога.
Мо ты пульт «трыбушыў» па ўсяк,
Таму з яго не возьмеш анічога?
“Не”- кажа Саша:”Не чапаў яго”.
-А мабыць яго скінуў на падлогу?
-Я Вам кажу, што не чапаў і ўсё.
-Чаму ж тады пульт не працуе ўвогул?
Пыталіся яшчэ, ці не было
Як недарэчнасці здарэння.
Напрыклад - сам ён падаў мо?
Альбо яшчэ ёсць тлумачэнне?
Размова не сканчалася- у тупіку сям’я.
Знайшла ўсім выйсце наша “кнопка”:
“Калі Вы хочаце, каб адказаў, што я;
Дык я пульт сапсаваў” – і кропка.
Я пазнаеміўся з табою,
І спадабалася мне ты.
Пажартаваўшы з галавою,
Сказала: Я хачу “цвяты”.
“Цвяты”?? --- дык гэта ж не праблема!
Тры ночы дзесьці, за сталом
Гарбату, гэткая дэлема,
Я піў з духмяным пірагом.
Пакінуўшы сіе застолле,
Пачаў збірацца ў паход.
Было “прыемнае” надвор’е:
Зіма, і скора Новы год…
Аўтобусаў няма, усюды ціха,
Няма аўтамабіляў на шашы,
І чую: замярзаю я пакрыху,
А ў горадзе не бачна ні душы.
Стаяў хвіліны тры, да магазіна
Кілометраў 15, можа больш,
Успомніў наказанні цеткі Ніны:
- Купі сабе, нарэшце, капялюш!!
У 7 гадзін дабраўся я дахаты,
У руках трымаў замерзшыя “цвяты”,
Стаяла на стале мая гарбата,
Адпачывала ў цеплым ложку ты.
Прылег і пагрузіўся ў летуценні,
Ледзь адыходзіў ад начной хадзьбы.
У тры ночы пасля гэтага здарэння
Скажу: Схадзі сама купі сабе “цвяты”…
Ціха...
Чуваць, як крадзецца забойца.
Гучна
сэрца б'ецца ў грудзях.
Бегчы
ці ў шафе стаіцца
баязліва у блакітных сямейных трусах?
Дзіўна...
Героям, аднак, не да жартаў.
Клюшка -
лепшая рэч на зямлі.
Джэдай
будзе абараняцца,
бо шмат яшчэ спраў у жыцці.
Памылка...
I гнецца чарот супраць плыні.
Тадам...
Певень у лапах лісы.
Крыўдна
смяльчак наш загінуў,
ледзь ледзь не дажыў да вясны.