Злятаюць вершы ў галаву –
Нібы музЫка песню грае.
У гэтым стане я жыву
І смагай шалу патураю.
І не знікае той міраж,
А поіць сэрца, як крыніца.
Паэт, напэўна, – бы алкаш,
Які не можа ўжо спыніцца.
Мо і не хоча, але п’е
Напоі Музы, нават росы,
І свята верыць у яе
Пітво натхнёнае з нябёсаў.
Смакуе шчасце, нібы чай
Альбо расол з дубовых бочак,
І прагна просіць: ”Божа, дай!
Хаця б яшчэ адзін глыточак!”
24.05.2010