Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

творчасць

Яшчэ не ацэнена

Свет гіне. Лжэмастацтва метастазы
і лжэлітаратуры паранойя
няўхільна абяртаюцца абразай
для сэрцаў, не атручаных маною.

Зубаста смеючыся з явы поснай,
у ранг шэдэўра ўзведзенае ліха
з’яўляецца пакутай невыноснай
для зроку адчувальнага і слыху.

Па белым, ператвораным у чорны,
малююць як хто хоча, нават клізмай.
Эротыка ўжо зведзена да порна,
рамантыка – да хцівага цынізму.

Збаёданы паўтоны і адценні,
як быццам, мы не людзі, а прыматы.
Закінутыя ў шафы летуценні
заменены на маты-пераматы

і змешчаны пыхліва на выставах,
на конкурсах і слэмах, у І-нэце…

Нашто ствараць такое? Дзеля славы?
Але ж яна не грэе і не свеціць…

3.06.2013



Сярэдняя: 4.5 (30 галасоў)
I сонца ёсць, і маю неба,
Як песня даўняя пяе...
Ах, божа, што яшчэ мне трэба?
Чаго для сэрца не стае?

Каму крычу, чаго чакаю,
Куды без роспачы лячу?..
Туга з гадамі не знікае...
Ды я тугі і не лячу...

Напэўна, нешта ёсць такое,
Чаго вось так не назавеш...
А можа,
           лепшае, зямное
Даўно ірвецца слова ў верш?..


Сярэдняя: 4.5 (54 галасоў)

А вершы можна холадна чытаць.
І не прыкмеціць сэрцаў іх біццё,
І не заўважыць, як яны кіпяць
Жыццём.

Не зразумець, як горача гарэў
І са слязьмі глядзеў на гэты свет,
Як вырываў з душы і смех, і гнеў
Паэт.

І толькі потым, як замоўкне ён,
Прыпаўшы мёртвым сэрцам да стала,
Прарвецца бурна, быццам бы цыклон,
Хвала.



Яшчэ не ацэнена

Я люблю пазіраць, як раніцай
Сонца ўсім раздае нарад,
У празрыстай расе купаецца,
Белым воблачкам уціраецца,
Аглядае свой далягляд.

На двары ж – раскашуе верасень.
З яго ветрам я заадно
Далягляды свае праверу ўсе,
Мо забыў што на ўзлеску ў верасе,
Калі бегаў там басанож?..

Атрымаўшы нарад нялёгкі свой,
Паспяшаю-лячу ў бары.
Чую, рэха маё галёкае...
І сягоння яно, далёкае,
Адбіваецца на пяры.

Вецер крочыць у замець пожняю,
Трэба ў лес мне за ім паспець,
Зазірнуць там пад хвою кожную,
Мо зямлянка дзе ёсць парожняя
Ці касцёр, каб радок сагрэць?

А на крылах гаючых ліпеня
Я ў сваё зазірну сяло.
Трэба мне пустазелле выпалаць
І хутчэй тое зерне выспеліць,
Што для радасці прарасло.

Крылы ветру заўжды патрэбны мне,
Каб не змог запыніць спакой.
З даляглядамі, што абветраны,
Я здружыўся не кіламетрамі,
А ўсім сэрцам, усёй душой.