За кавалак золата ці срэбра гінуць душы ў колаверці смагі. Ўсё гуляюць па глыбокім недрам, ап’янеўшы, быццам бы ад брагі.
Золата блішчыць на пальцах, абвівае шыю самавіта… А яшчэ ўчора было зубам… Што расплыўся ў пярсцёнак зліты.