Каля дзядулевае хаты
Ёсць агароджаны бугор.
На ім,бы вартавы зацяты,
Нясе свой зорачка дазор.
Гамоніць з ветрам бор сасновы,
Глядзіць ў азораную даль,
А ў сорак першым, тым суровым,
У гэтым месцы быў шпіталь.
Казала нам бабуля Ната,
Што калі войскі адыйшлі,
тут засталіся тры салдаты-
Слабыя дужа ўжо былі.
Іх талакою падымалі,
І ўратаваліся б яны,
Ды ўсё фашысты паламалі-
Ўляцелі ў ранак,"каршуны"...
На ўзорак гэты усіх трох
Пагналі,тораючы ў плечы,
Здалося, увесь свет знямог
Ад жорскасці нечалавечай.
Прашылі кулі цішыню,
Узняўся аблачынкай дым...
Зрабілі крок у вышыню
Міхась, Мікола і Яўхім.
Няспынны боль зямлі маёй
Нясуць жалобаю з вайны
Ў жыццёвай праўдзе векавой
Нязгаснай памяці званы.