|
|
Іван Карась
Не прыкмеціу, як збялелі скроні,
Не збагнуу, як дзеці узраслі,
Не адчуу, як матчыны далоні
Да нябёсау думкі узняслі.
З бацька не паспеу нагаварыцца,
Не удалося зберагчы любоу,
Ды й вадой крынічнай наталіцца
Не паспеу за гэтулькі гадоу.
Госпада жывога не убачыу,
Лепшых сябрукоу не зразумеу,
Не хапіла розуму, няйначай,
А інакш бы грошай многа меу.
Не збагнуу, не здолеу, не прыкмеціу,
Не удалося, не паспеу, не змог...
Колькі ні жыві на гэтым свеце,
Не адчуеш, што і жыу - дальбог!
Мы усе адну памылку зрабілі,
Падаушыся у гэтыя гарады,
Мы незваротнае штось згубілі,
А што прыдбалі апроч нуды?
Няуцям было, што аднойчы уранку
Расплюшчу вочы і праз гады
Убачу: маці сыходзіць з ганку,
Шукае бацькавыя сляды.
І нешта шэптам просіць у Бога,
І усё паглядвае з-пад рукі,
Ці не бачно дзе яе старога -
Нібы чакае яго з ракі.
І горне рукі у глухой самоце,
І папракае нібы яго,
Што вунь пакінуу дымар на плоце...
Не трэба, мама, ну што з таго!?
А я ж таксама, замкнуушы дзверы,
Ад жалю, горычы, ад усяго
Крычу знямела у сваёй кватзры,
Як не хапае мне бацькі майго...
На могілкі знаёмым шляхам
Іду-брыду па-над ракой,
Тут, пад нябёс блакітным дахам,
Пануе велічны спакой.
З вякоу жыцця такая проза,
Што як надыйдзе пэуны час -
Цябе пад гэтыя бярозы
У касцюме пакладуць ураз.
Ш тут нічога не папішаш:
Не лічыць смерць чужых гадкоу,
Вунь там, пад камнем - Хімін Міша,
А тут во - Коля Цыганкоу.
Спазнаушы удосталь гора-ліха,
Нібы у збавенне ад пакут,
Сышлі сюды, сканаушы ціха,
Знайшоушы тут апошні кут,
Сцямкоускі Якау, Грыб Кірыла,
Хвядора, Грыпа, Гец Антон,
Параска, Чучка, Дзёб, Даніла,
Шчэ Тэкля, Шыйка, Радзівон.
Прайшоушы па жыццёвым крузе,
Сюды на провесні, у цяпло
Здаля прыехау дзядзька Юзік
Заняць адвечнае жытло.
Растуць самотныя пагосты,
Пясочак жоуты дзе-нідзе,
Парадак жудасны і просты -
Як той казау, працэс ідзе.
На могілкі знаёмым шляхам
Ізноу брыду па-над ракой,
Тут, пад нябёс бясконцым дахам,
І я знайду сабе спакой...
Ізноу дажджы памылі мне дарогу,
Маучыць, з рулём у абдымку, Аляксей,
Быць можа, дзён нам засталось нямнога,
А мы з табой у растанні усё часцей.
Казау табе, што цяжка, усё злавауся
Калі мы побач - і не мець сустрэч,
А сам да мора Чорнага падауся
Нібыта ад сябе самога прзч.
Уцёк сюды, каб пра цябе не помніць -
Мне дактары прызначылі спакой,
А я імкнуся кожны дзень напоуніць
Адной табою, усё адной табой.
Каханая, не злуйся, хопіць спрэчак,
Я сам сабе папрокау досыць дау,
Надыйдзе час, нас апануе стрэча
І абайму, як шчэ не абдымау.
Як год назад, зайдуся у захапленні
І вуснау не здыму з тваіх вачэй...
Няужо ніколі на адно імгненне
Не стане нам хоць крышачку лягчэй?
Нязбыуная, не трэба шкадавання,
Цябе стаміла употайкі любоу...
Гарыць над морам зорачка растання,
Патухне хутка - й загарыцца зноу.
|