Усміхнуўся малады друкар.
Кніга, нібы бусел, на руках
Разгарнула крылы, каб ляцець.

Віктар Шніп

“Буслы Скарыны”– вобраз адпаведны,
Адразу хочацца ўдумліва чытаць,
Па друкаваных пёрках умацоўваць веды,
Крупіцы з клёкатам бусліным браць.

У гэтым вобразе – крыло Айчыны,
Святло бярозавых гаёў, дзяцінста след.
У мудрым позірку Францішака Скарыны
Нашчадкам літаральны запавет:

“Любіце кнігі – ведаў там крыніцы!”
Ляцяць да родных ніў асветніка званцы,
Нясуць набыткі друкаваныя, у сталіцы
Гняздоўі ўтульныя яны сабе знайшлі.

Аблюбаваныя калісь мясціны
Ўжо не пакінуць – будуць абжываць,
Каб мы маглі, як некалі ліцвіны
Духоўнай мудрасці набытакі прымнажаць.

Запаветны мой край Беларускі,
Добры дзень, я ізноу-ку з табой,
Як да цёплай бацькоўскай калыскі
Прытулюся да пожні шчакой.

-Я вярнулася,- жытняе поле,
-Я вярнулася,- крыкну вятрам.
Я зноў дома, якое раздолле,
Прывітанне лясам і лугам!

Птушкай вольнай ляцела сюды я,
Каб сустрэца з табою, Зямля,
Што варожыць лагодасцю слова
Сэрцу шэпча:” Мая,ты, мая”.

Я твая, мая слаўная Маці,
Я твая назаўжды, вершакі
Мае тут і, як прызба пры хаце,
Неразлучна з табой навякі.

Толькі гэтай Зямлёй ганаруся,
Толькі тут я знахожу спакой,
Нарадзілася я ў Беларусі
І спачну толькі тут я, з табой.

Запаветны мой край Беларускі,
У святочна-ўрачыстай журбе
Ля бацькоўскай утульнай калыскі
Прысягаю на вернасць табе.