Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

2009

Сярэдняя: 3.5 (17 галасоў)

Было то шмат гадоў таму,
Калі наш сын яшчэ і не наведваў школу.
Купілі тэлевізар мы ў сям’ю,
Ды з пультам, ўпершыню , да слову.

Глядзеў наш хлопчык тэлевізар і ўсё.
А мы тым часам справамі займалісь.
Пазней узялі пульт і штосць не то.
Якім та чынам, яго неяк сапсавалі.

Але ж не разумеем, што і як.
Таму пытаем у свайго малога.
Мо ты пульт «трыбушыў» па ўсяк,
Таму з яго не возьмеш анічога?

“Не”- кажа Саша:”Не чапаў яго”.
-А мабыць яго скінуў на падлогу?
-Я Вам кажу, што не чапаў і ўсё.
-Чаму ж тады пульт не працуе ўвогул?

Пыталіся яшчэ, ці не было
Як недарэчнасці здарэння.
Напрыклад - сам ён падаў мо?
Альбо яшчэ ёсць тлумачэнне?

Размова не сканчалася- у тупіку сям’я.
Знайшла ўсім выйсце наша “кнопка”:
“Калі Вы хочаце, каб адказаў, што я;
Дык я пульт сапсаваў” – і кропка.



Яшчэ не ацэнена

…І падалося ў дзень той,
што нябёсы
абрынуліся раптам на зямлю,
і быццам люты цмок
з нябёс спусціўся,
каб здзейсніць
справу чорную сваю.

…І падалося ў дзень той,
што бярозы
імгненна пачарнелі,
а вада
у рэчцы чыстай
стала брудна-шэрай,
бо ў дзень той змрочны,
у той дзень жахлівы
людскія лёсы
пакалечыла вайна.



N.

Сярэдняя: 4.8 (109 галасоў)

Скупое восеньскае сонца
Лістоту жоўту дрэў цалуе.
І клёны ськідваюць
Свой зоркавы дэсант.
Ізноў душа
Бязважкасьці жадае,
І на пяры Паэта –
Колер-амарант.

Я Вам пішу,
Што без каханьня сьвет нямілы,
Але і жаласьці, крый Божа,
Не прашу.
Калі галоўнае
Ня здолелі убачыць,
Што Вам мой верш? –
Нібы бяльмо ўваччу.

Калі прад Вечнасьцю стаіш –
Пустое адлятае,
А зерне ісьціны –
Крышталем на зямлі.
І хоць мяне Вы
Аніколі не любілі,
Ды я ўсё роўна
БЫЎ, КАХАЎ... Я ЖЫЎ!..



Сярэдняя: 4.9 (8 галасоў)

Гады вайны. Разруха. Бруд.
Кліч хлопчыка аб дапамозе.
Які адзін застаўся тут,
На неабкатанай дарозе…

Яго бацькоў даўно няма:
Загінуў бацька ў палоне,
Матуля, чыстая душа,
У роспачы злягла на Доне.

Малодшы брацік - Філімон -
Памёр, калі хвароба ўзяла.
Сястрычка Танечка ўжо год
Байцоў на фронце лекавала.

А вёску, дзе жылі яны,
Ваўкі-фашысты зруйнавалі,
І разам з хатамі лясы
Чырвоным колерам палалі.

Хлапчук схапіўся за падол
Старой жанчыны, з ёю разам
Ён цяжкі шлях вайны ішоў,
З ёй ратаваўся іншым часам.

Аднойчы ноччу, у вясну,
Іванка ўскрыкнуў ад спалоху.
Убачыў страшную разню.
І збег у лес, надаўшы руху.

Там сеў пад велізарны дуб,
Застаўся ў поўнай адзіноце,
Бо болей крочыць ён не мог -
Ён апынуўся на балоце.

Слязінкі капалі з вачэй.
Бо разумеў, што часам згіне.
Чаму вайна малых дзяцей
Сама прадставіла магіле?

Але Іванка - барацьбіт!
Паспрабаваў пад ранак выйсці.
Пабачыў, што народ забіт,
І кінуўся ў пошук выйсця.

Ужо доўга крочыў цераз лес,
Не бачыўшы зусім жывога,
Пакуль заўважыў ён здалёк
Фашыста, хлопца маладога.

Падумаў - ратаванне тут!
Але ж ён страшна памыляўся.
Хоць з віду добры, унутры - бруд.
Тут выстрал дробязна раздаўся.

Зусім не дрыгнула рука
Пачырванелага забойцы.
У вачах у хлопчыка сляза,
І кліч матулькі звыш: "Не бойся!"

Ужо сэрца кінула свой стук,
Але ж засталася навекі
Там пляма, што з варожых рук
Вайною мерлі дзеці. Дзеці!

Гады вайны.Разруха. Бруд.
Няма жальбы аб дапамозе
Дзіцяці, згубленага тут,
На неабкатанай дарозе...