Рыгор Жук

Рыгор Жук. Катэгорыі вершаў

Гадзіннік б'е і ведае пра час...
А мы самотны позірк здабылі.
Няўжо Хрыстос ня ведае пра нас:
Самотныя сыны сваёй Зямлі

Блукае змучаны вар'ятам Беларус:
Амерыка, Канада, Велінгтон,
Літва,Нямеччына,Бразілія,хаўрус,
Расея,Францыя,Замежны легіён...

Куды Ідзеш па свеце Беларус?
У край чужы, у край чужы...
Блукаеш у цемры цяжкі цягнеш груз
Як на Радзіме цяжка, раскажы?

А ў грудзях надзея ўсё ж жыве...
І вочы ад пяшчоты зіхацяць
І вольны водар вее ў галаве
Вяртайся, дружа, будзем вас чакаць!

Зоркі блукаюць і пахнуць чаротам
Месяц зышоўшы смяецца над дротам
Нехта зялёны зваліўся пад плотам
Зоркі, талерка і шклянка са шпротам

Я жа мой дружа ня мог абазнацца!
Хто тут такія я мог здагадацца:
Палец нагі зноў вылазіць праз боты
Быццам няма аніякай турботы!

Ў сеціве зноў я шукаю адказы
Як мне адбіцца ад гэтай заразы
Раіў мой сябра мядзведзь віні пух…
Ў плоце талерка зялёных ўдвух!

Трэці прыйшоў і ўжо ходзіць кругамі
Ў руку бяру я цытат Муракамі
Ён мне сказаў, што "далі калідор!"
І ў агарод за закускай папёр!

Дзед мой раз'юшан ўзяўся за вілы
Тыкнуў дубінай ў лыч што ёсць сілы
Стукнуў з нагі, кулакамі ў нос
Трэці дваіх ў бальніцу павёз…

Цяжар бясконцы ставіць у віну...
Чаму няшчасна ты мая Радзіма?
Мне боль твая цяпер не ў навіну!
Без слёз мне не глядзець вачыма...

І літары чаму цяпер хлусяць?
Малыя рукі просяць хлеба крошкі...
І Бацька іх цяпер не зможа даць...
І кот не забіраецца ў ложка...

І Мікалай калядкі не пяе
І вецер носіць Д'яблу наш праклён
Чаму яго маланка не заб'е?
Чаму стаіць крыжом самотным клён?

Цяжка сыплецца з шэрых нябёсаў,
Быццам у іх адвалілася дно
Зазлую і крычу:"Хопіць!Досыць!"
Шэры снег ты ідзеш усё адно...

І здалёк набліжаецца шэрасць...
Вецер моцны і ўсё зноў у разнос
Гора цяпнеш...ці трохі ці цераз
Мы гарэлкаю лечым неўроз...

Трохі лепей...Цяпер не чуваць
Шэрых шын...шэрых плям на дарозе
Адбаліць... ды захочацца спаць
Моцна сцісну цябе я у аблозе

Добры вечар цяпер я с табой
Непатрэбна мне светлае заўтра
Мяккі свет і ўтульны пакой...
І няхай невядома што заўтра

Цяжка сыплецца з шэрых нябёсаў
Быццам у іх адвалілася дно
Зазлую і крычу:"Хопіць!Досыць!"
Шэры снег ты ідзеш усё адно...