Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

Сяргей Дзяргай

Нарадзіўся 17 верасня або 27 верасня 1907 года ў сям'і чыгуначніка. Скончыў 1-ю Мінскую чыгуначную сямігадовую школу (1924), затым трохгадовыя агульнаадукацыйныя курсы (1927). Не вучыўся далей з-за благога стану здароўя. Шмат займаўся самаадукацыяй.

У сярэдзіне 1930-х працаваў падчытчыкам і карэктарам у друкарні газеты «Звязда». Арыштаваны ў 1935 годзе ў Мінску. Асуджаны за «антысавецкую агітацыю». Пасля вызвалення ў 1937 годзе жыў на вёсцы. Зноў арыштаваны ў 1939 годзе, высланы ў Казахстан. Пасля вызвалення з 1941 года жыў у Новабеліцы пад Гомелем. У час Вялікай Айчыннай вайны жыў у Гомелі, падтрымліваў сувязь з партызанамі, уваходзіў у падпольную антыфашысцкую групу. З 1946 года жыў у Мінску. Працаваў загадчыкам аддзела паэзіі часопіса «Полымя» (1951-1953), адказным сакратаром, рэдактарам аддзела літаратуры часопіса «Вожык» (1953-1967). Рэабілітаваны Вярхоўным судом Беларусі ў 1992 годзе.

У 1938 годзе ў газеце «Літаратура і мастацтва» апублікаваны першы верш Сяргея Дзяргая. Аўтар зборнікаў паэзіі «Вачыма будучыні» (вершы і паэмы, 1953), «Крэмень аб крэмень» (вершы і паэмы, 1958), «Цешча» (гумарыстычныя вершы, 1959), «Чатыры стыхіі» (вершы і паэмы, 1962, дапоўненае выданне ў 1988), «Свята ў будзень» (1964), «Салата з дзядоўніку» (гумарыстычныя вершы, 1967), «Выбранае» (1967), «Вершы» (1974), «На вогненнай сцяжыне: Выбранае» (вершы і паэмы, 1977).

Пераклаў на беларускую мову паэмы «Гражына» А. Міцкевіча, «Бацька зачумленых» Ю. Славацкага, «Дванаццаць» А. Блока, «На ўвесь голас» У. Маякоўскага, «Сінія гусары» М. Асеева, «Сын» П. Антакольскага, «1905 год» Б. Пастарнака, паасобныя творы М. Канапніцкай, У. Бранеўскага, Ю. Тувіма, І. Бехера, Г. Зегерс, М. Лермантава, С. Шчыпачова, Л. Украінкі і інш.

Член СП БССР (з 1950). Лаўрэат Літаратурнай прэміі імя Янкі Купалы (1964) за зборнік вершаў і паэм «Чатыры стыхіі».

Dzyargay.jpeg


Сярэдняя: 3.7 (9 галасоў)

Адкажы ты мне,
Адкажы ты мне!
Хіба ты ўсе сцежкі выхадзіш?
Хіба ўсім дагодзіш, выгадзіш?
Хіба ты ўсе тайны вызнаеш?
Хіба ты ўсе думкі выснуеш?
Хіба ты ўсе дзівы выглядзіш?
Хіба ты ўсе маршчыны выгладзіш?
Хіба ты ўсе слёзы выплачаш?
Хіба ты ўсе крыўды выбачыш?
Хіба сэрца сваё выдарыш?
Хіба зло з карэннем выдзераш?
Адкажы ты мне,
Адкажы ты мне!

А чаму б і не?
А чаму б і не!
Калі ўсюды твары ветлыя,
Калі нават цені светлыя,
Калі любіцца, кахаецца,
Калі сэрца не вагаецца.
Калі лёс, як воўк, не крадзецца,
Калі сябар з сябрам радзяцца,
Калі зорка ўжо засвечана,
Калі дужасць-моц засведчана,
Калі лёгка, не бядуецца,
Калі новы свет будуецца —
А чаму б і не?
А чаму б і не!



Сярэдняя: 4.9 (19 галасоў)

Бывае, сум агорне, змога,
А дзень за днём — паўзе з начы...
Куды мне бегчы ад сябе самога?
Не, ад сябе самога не ўцячы!

Ты кажаш мне: "Пакiнь дзiвачыць
I лепей смейся, а не плач!
Не можаш свет пераiначыць,
Дык сам сябе пераiнач!"

А як сябе пераiначыць,
Калі ў табе таксама свет?
I для цябе ён столькi ж значыць,
Як i бязмежнасць, як сусвет!

I, можа, iсцiна у гэтым
I мэта — у вечнай барацьбе
Твайго маленечкага свету
З тым, што не змесцiм у сабе?



Сярэдняя: 4.7 (13 галасоў)

Слухаю твае вочы.
Яны спяваюць.
Я разумею гэту песню.
Адчуваю яе мелодыю.
Я ўхапіў яе рытм.
Сэрца маё адбівае такт за тактам.
Не, ты не можаш сфальшывіць.
Не, ты не можаш памыліцца.
Радасць? Так і павінна быць.
Сумненні? Так і павінна быць.
Прадчуванне разлукі,
Горыч,
Боль...
Як жа без гэтага?
Так... I сустрэча.
Так... I каханне.
I ўсё іншае!
Дурненькая, інакш не было б песні.
А я ж слухаю твае вочы,
Яны спяваюць.