* * *
Бывае часам, вельмі трэба
прачуць усёй да дна душой,
што самы родны край пад небам —
з хацінкай бацькавай старой,
дзе ў рэчцы водблеск неба сіні,
красуе ў жыце васілёк…
Зірну ў той бок — перед вачыма
любімых вобразаў звіток
зямлі пад вартаю буслянак,
і са сцяжынкай праз жыты,
дзе абвяшчае жаўрук ранак,
дзе ўсё са мной заўжды на “ты”,
са мной лагодна і адзіна
ці ў радасці я, ці у скрусе,
дзе тое ўсё, што ёсць Радзіма,
і што завецца Белай Руссю!
Вельмi прыгожы верш.Дзякую.
Вельмi прыгожы верш.Дзякую.