Аб Мове Роднай замоўлю Слова я…
***
Жыццё гадЫ пакрыху адбірае…
Прыходзе Сьмерць,
і кажа нам:
– ПарА.
Старэюць хаты…
Дрэвы паміраюць…
Зыходзяць людзі на пагостны Край.
Жыццё – дае гадЫ, і забірае...
Ў скарбонку Вечнасці кладзе.
Калі ж, хто з нас і памірае,
то, ў Рай, ці ў Ад – не пападзе.
Зямля усіх нас – у сябе прыемле.
І творыць прах –
і з Добрага, і з Злога…
Мы, як Сусвета частка,
ляжэм ў зЕмлю.
І застаюцца толькі –
наша Праца з Словам.
Калі ж Народ губляе сваю Мову,
Гісторыя народ такі –
як сьмецце можа змесьці !
Бо, ў Будучыні
не павядуць Размову,
пра той народ –
чыёй і Мовы ўжо няма на Сьвеце.
*+*
1 сакавіка 2014 г. Менск. Беларусь.
**( пакрыху – понемногу; адбірае – отбирает; і кажа – и говорит;
хаты – дома; дрэвы – деревья; пагостны Край – погост,кладбище;
скарбонка – копилка; у сябе прыемле – в себя принимает;
Праца – Труд; губляе – теряет; сьмецце – никчемный мусор;
Будучыня – Будущее; Размова – разговор).
Верш вельмі спадабауся. Шчыры
Верш вельмі спадабауся.
Шчыры дзякуй.
З павагай-Лявон.