Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

БАЦЬКАВЫ ГУСІ

Сярэдняя: 4.1 (10 галасоў)

Ловіць татка плотак на Дняпры,
Мамка гулянятам ладзіць клетух…
На глухім стаіўшыся двары,
Я на смак спрабую цыгарэту.

Бацька п’е з суседзямі віно,
Варыць мама сьціплую вячэру…
Першы раз дзявоцкія ў кіно
Грудзі да рукі сваёй прымераў.

Цягнуць гусі бацю з-пад гары,
А мяне ў жыцьцё зьбірае маці…
Шмат гадоў адсьнежыць, адгарыць –
Госьцем я цяпер у роднай хаце.

У старога пальцы на курках,
Мама азіраецца на дзьверы…
Ты мяне, як рыбіну рака,
Выкінь, лёс, на той далёкі бераг.

Ловіць татка плотак на Дняпры
Варыць маці сьціплую вячэру
Цягнуць гусі бацю з-пад гары
Мама азіраецца на дзьверы…



Во!Як! Калі чалавек Апавядае

Во!Як! Калі чалавек Апавядае - то і Верш атрымліваецца... Таму што - цікава!

Верш добры. Але і гэты Сыс,

Верш добры. Але і гэты Сыс, як яго родзіч Толік, не піша і баіцца пісаць пра надзённыя балючыя праблемы Айчыны--куды прасцей схавацца за "бацькаву вячэру" і тп.

Ня трэба "выносіць прысуд" па

Ня трэба "выносіць прысуд" па Аднаму вершу. Тым болей,што Верш, сам па сабе -
Добры Верш!
Я,напрыклад,пішу і пішу аб надзённых балючых праблемах,але і іншыя чалавечыя інтарэсы мне да спадобы,таму і пішу,то пра унукаў,то пра вераб'ёў на вішнях і т.д.

Пачытайце ўважлівей ягоны

Пачытайце ўважлівей ягоны вершаваны зборнік перад тым як вярзці тут лухту!

Ня буду чытаць ягонны

Ня буду чытаць ягонны Зборнік. Прагартаў,калісьці,не спадабаўся, Зборнік.
Але пры чым ТУТ маё высказванне ПРА ІМЕННА ГЭТЫ ВЕРШЫК?
Я - сказаў ПРА ГЭТЫ ВЕРШЫК, а не пра ТВОРЧАСЦЬ аўтара.
Таму "госць" - НЯСі ЛУХТУ куды небудзь за сарай,а НЕ ПРЫМУШАЙ мяне чытаць тое, што я чытаць НЕ ЖАДАЮ. Бо я не ЛіТКРЫТЫК на аплаце ад кагосьці там,каб выдаваць Ацэначную каштоўнасць таго ці іньшага Аўтара,а стары хрыч,які крыху разбірае слоўцы,складзеныя з літарак, і піша ТОЛЬКІ ПРА НЕЙКІЯ ВЕРШЫКІ,ЯКіЯ ТУТАЧКІ чытае.

А твайго меркавання тут

А твайго меркавання тут увогуле ніхто не пытаўся, невук. І тым больш нікуды цябе не запрашаў. Ты не чытаць, не пісаць нармалёва не ўмееш. А тваімі лапамі толькі гной раскідваць, а не кніжкі добрыя гартаць. Сумна, відаць, стала, дык ізноў палез форум засіраць? Сядзі ў сваім брудным сараі ды не рохкай, пакуль па пысе не атрымаў!
p.s. не ягонны, а ягоны.
не прагартаў, а пагартаў.
не высказванне, а выказванне.
не іменна, а менавіта.
куды-небудзь пішацца праз дэфіс.
не ацэначная каштоўнасць, а ацэначны кошт. або проста каштоўнасць.
Нават падлеткі ведаюць мову лепш за цябе, дык пра што з табой, пустабрэхам, увогуле размаўляць? Паналяпіў ужо, як звычайна, тут сам сабе "пяцёрак" за так званыя "вершыкі"? Тады з'еш свае таблеткі ды кладзіся спаць, доўбня.

Ведаеш,смарчок,я пішу так,як

Ведаеш,смарчок,я пішу так,як размаўляю,бо Мову сваю маю з дзяцінства,а не па савецкім падручнікам вывучанаў,як ты,прыехаўшый сюды аднекуль…
Пячаль у мяне... І бывае гэта так,калі праснуся,пацягнуся,схажу памыю пысу Сваю старыкашаччу,нагрэю кавы,ды прысяду за свой дзеравенскі Кампутар,які сабраў я з мясакруткі,спаленага прАса,чатырох перагарэўшых лямпачак і старанькага "тамагочы".
Бачу,лезуць у знаёмцтвы розныя малпачкі,не ператварыўшыяся у чалавекаў у свой Час, а зарАз Бог ужо не пушчае,кажа,што тады шчэ было трэба,калі нарадзіліся... А дарослыя абез'янкі ўжо ў чалавека - аніяк,і нават ён,Бог,ТУТ, ня ў моцах...
Дымлю самакруткай з самасаду (табачок добры,сам узрашчваю на градцы за сарайчыкам,у зацішшы),газэткай карыстаюсь (каб табачок закручваць) шчэ часін Брэжняўскіх,добрая паперка,мяккая,тлее спраўна,не дае пабочнага паху... Няма той воні,што ад паперак, на якіх "Савецкая Беларусь" друкуецца...
Дык я аб тым,што ПЯЧАЛЬ у мяне... За малпачак-абяззянак.У нас,на дзяроўні вас няма.
Вы больш па гарадам на дрвах вісіце,аб'едачкі выпрашваеце...
Дык жалястна... Давай да нас,на вёску,малпачка... я Табе мясцечка адвяду. Ды не ў сьвінарніку,а ў куратніку - там пачышчай... Певень толькі мой задзірысты,ты яго не чапай,бо заклюе... Падумае,што ты да ягоных кур сэксуальны намер маеш,віды пахабныя.
Дык ты,малпачка,з пеўнікам па-добраму дамаўляйцес. - кур у мяне хапае,няхай падзеліцца,няхай дзьве-тры табе да "гарэму" выдзеліць. Я пасрэднікам выступлю, пасадзейнічаю у тваю карысць. Так што давай да нас. Тольукі заднІцу падмый, бо кур перапужаеш...

Гэта ты, мабыць, такі

Гэта ты, мабыць, такі настальгічны сповед, адрасаваны свайму бацьку, ад вялікай дэпрэсіі і чарговых праблем са страўнікам напісаў. Кепска ён цябе выхаваў, па ўсім відаць. Дый матка твая ані розуму (у тваіх кур яго відавочна паболей), ані мовы (два дзясятка памылак у тваім папярэдным каментары - знарок так не прыдумаеш!), ані пашаны да беларускай і сусветнай літаратуры і павагі да пісьменнікаў не дала. Таму і застаецца табе адно - у сваім бядацкім бараку сядзець, пярдзець ды на форумах смярдзець, пішучы паўсюдна адну і тую ж брыдоту, бо апроч агіды і кпінаў ты ў разумных людзей нічога выклікаць не здатны. Таму і глядзяць на цябе, як на бамжа неахайнага. І знаёміцца з табой можна хіба толькі з адной нагоды - каб урэзаць па нахабнай пысе за хамства і невуцтва. Бо як ты з бруду паўстаў некалі, гэтак жа ў брудзе і жывеш, там і дні свае бязглуздыя скончыш. Туды табе акурат і дарога.

Правядзём наступную бЕсядзь,

Правядзём наступную бЕсядзь, з "вучоным" смарчком. Табе, я бачу, не хапае ні таленту (не даў Бог), ні звычайных мазгоў (ня ўрадзіліся... Можа засуха ў твае дзіцячыя гады здАрылася?), каб ярка,паэтычна,са смакам, пасцябацца нада мною.
Аднак... Наборчык слоўчыкаў у цябе,смарчок,абмежаваны памерамі твайго мозга. Таму ты цягнеш адну і тую ж песянку паскудстваў, "папсу" безінтэлектную,скукОта...
Цікавасці Літаратурнай - няма... Узлёту Фарнтазыі - няма...
Пячаль у сэрцанкі маім па горастнай жыццёвай пустОце тваёй, бо "адукаванасць" твая
згодна толькі,каб тв,смарчок,не паблытаў дзверы сартыра з дзьвярыма крамы, ці шчэ на якія небудзь фізыялагічныя рэфлэксы,існуючыя у жывёл.
Нічога не зробіш... Так нікаму невядомы і непатрэбны і памрэш.
І як бы ты,смарчок,не хацеў прымазацца хоць якім бокам да таленавітага дзеравеньскага дзядка,які й грамаце вашай савецкай не навучаны,які - во стары Хрыч, яшчэ і народ дурыць сваімі ПАГАНСКіМі вершыкамі,якія піша пасля ракідання па полю Ўгнаення (гной ты з чырА на задніцЫ выкалупвай!) - не атрымаецца...
Трэба нешта болей таленавітае, чым ТУПЫЯ АДНОЛЬКАВЫЯ,як дошкі ў плоце падгніўшым, МАЦЯРШЧЫННЫЯ АБРАЖАННі.
Гавучысь майстэрству НАРОДНЫХ ГАВОРАК БЕЛАРУСАЎ.
І запомні,смарчок,не КНіЖКі ВУЧОНЫЯ мове вучылі народ.
Народ і ёсць - БАЦЬКА МОВЫ. У кажаннам слоўцы сваім.

Супакойся, зайздроснік ці,

Супакойся, зайздроснік ці, хутчэй, зайЗДРЫСНІк вясковы - табе майго ўзроўня ніколі не дасягнуць, бо ўсё ў мяне ўсё ў парадку і з талентам, і з розумам, і з валоданнем мовамі (як роднай, так і замежнымі), і з культурай зносін. А ў цябе куды ні кінь - адны праблемы. І ўвесь твой род такі разам з нашчадкамі, бо плябеі, кухаркіны дзеці. І ўвогуле - ты не маеш ніякага маральнага права беларусам звацца! Хамло ты маскальскае, з бруднымі думкамі і гэткімі ж словамі. Таму і брэшаш ад злосці і знямогласці, як моська на слана, бо што ж яшчэ вам, бездарам, рабіць? Са скуры гатовыя вылезці, абы на сябе ўвагу звярнуць. Вось толькі такімі "развагамі", як у цябе, можна дамагчыся хіба што аднаго - узняць сябе на смех ды запэўніць грамадскасць у сваёй абсалютнай творчай бездапаможнасці і дурасці. І гэта табе сапраўды ўдаецца файна - рагачу я з цябе, ёлупня, ды шкадую адначасова, як інваліда, кантужанага савецкім часам і прынцыпам "хто быў нікім, той стане ўсім". Няпраўда гэта: як быў ты пустым месцам, марыянеткай у гэтым жыцці, так і застанешся, хоць напішы яшчэ тысячы каментароў і тупых высераў з прэтэнзіяй на "вершыкі". Таму брашы і лайся, як апошні п'яніца, і далей - а мой караван як ішоў праз гэтую пустэчу графаманскую, так і ідзе, і ніхто яму ніякай перашкоды не зробіць. Так што дарма стараешся.

Зноў жа пачынаецца з

Зноў жа пачынаецца з галаслоўнага абвінавачання ў маёй Зайдрасці да нейкага невядомага мне Смарчка… Да Жыція ВялікаСмарчковага…
І ізноў жа – усхваленне,смарчок,самога сябе самім сабою… Ані Працай якой,ані Творам якім на Векі Вечныя у Гішторыю Літаратуры Беларускай Уцамянціраваным… Колькі разоў табе,смарчок невядомы,казаць – ЧАГО ТЫ ПРЭШСЯ? Ну,піша старЫ пярдун НЯЗГРАБНЫЯ ШЫБЗДЗіКІ, бяз Рытму,бяз Сэнсу,Бяз Рыфмы,ды й.. памылка на памылцы едзе,памылкай памылку сцябае і памылкай памылкаю чэша… Што табе да гэтага? Чаму ты,невядомы анікому смарчок, такі -замЕжжамі навучОны,па кітайскі там,ці гішпанскі шпарыш (выбачай,ты,смарчок, не ўдаклАдніў,
што за замежныя Мовы табою прыхоплены) лезеш і лезеш да старага Дзеда, якому й паміраць хутка?
А лезеш ты таму,што прашарыў Гішторыю Жыцця Алега Буйніцкага,і ведаеш,як УДАЛА жыццё гэты Хрыч – Буйніцкі правёў,як купец з таварамі цераз акіяны… А Разумнаму чалавеку няцяжка усю паднаготную пярдуна Буйніцкага выцягнуць,нават,проста набраўшы Імя ягОННае і Прозьвішча і тыркнуць на “пошук”… Ой-ё-ёй… І куды ты свае “папсовыя” невядомыя ЗнАчамасці пасля “Евангелля” Інтэрнэтнага ўсунеш?
А лезеш ты,смарчок, - па УКАЗцы,бо самому табе,калі ты ТАКі ВУМНЫ-ПРАВУМНЫ,да сракі і Буйніцкі, і Вершы ягОННыя.
І будзеш ты і далЕй.хнычучы ад злОбення і бяссілля, ПЕРЦі, папЕрдывая, з абражаннямі,
Бо – ДАН ТАБЕ ЗАГАД.
А я – пісаў гэту БЯЗГЛУЗДЗіЦУ і буду пісаць. А Людзі – ЧЫТАЛі,ЧЫТАЮЦЬ,і БУДУЦЬ ЧЫТАЦЬ.
Мае Вершы.
P.S. Калі Пушкін пачаў пісаць свае Вершы (а не Оды) на простай Народнай Мове – які Хай паднялі мэтры таго Часу… А Купалу, не абражалі за Мову Народную? Абражалі…
І нічога. Яны – жывуць. А Хто тыя,што абражалі?

Па-першае, я рабіў тут

Па-першае, я рабіў тут заўвагу не табе, а таму, хто напісаў, што Сыс "баіцца пісаць пра надзённыя балючыя праблемы Айчыны". А ты чаго прыпёрся? І першы пачаў мяне абражаць з якой нагоды? Хто цябе сюды клікаў, хрыч ты нязграбны? Тваё прымітыўнае жыццё ўсё ляжыць на паверхні, дастаткова залезці ў пошукавік. Сядзі і далей у сваім сараі, пляваць мне на такіх быдлюкоў, як ты. Зашмат вас, засранцаў, напладзілася ў Сеціве апошнім часам. Паміраць табе хутка? Ну дык збірайся хутчэй. Думай аб вечнасці. А мне - ніхто не загад. Тым больш, такія бязмозглыя і самаўпэўненыя брахуны, як ты, якіх, апроч іх саміх, ніхто не чытае. Гэта ў цябе пад старасць такая забава - залазіць сюды кожны дзень, плявузгаць, ды адзнакі сабе самому выстаўляць. Апроч смуроду, ніякай карысці ад цябе няма. І не прымазвайся да Пушкіна і Купалы, да Караткевіча і нават таго ж Сыса - табе да іх, як кажуць у народзе, сраць і сраць. А на закуску табе запавет ад вялікага Пушкіна, ні пра творчасць, ні пра жыццё якога ты нічога дакладана не ведаеш: "Зачем стадам дары свободы? Их должно резать или стричь!". Чаго табе і зычу, як тыповаму прадстаўніку бязмозглага статка.

На ТОЕ высказванне Я -

На ТОЕ высказванне Я - паўстаў на АБАРОНУ Сыса. Болей нічога не пісаў.Некалі. Вершы пісаць трэба ў адрознені ад высокавучоных. Калі ты "палез" - адказаў.
Так што - Брэшаш. Ты - брэшаш.
Прыйшлося сёння “накІдаць”. Пра цябе.
Как только опубликую новое стихотворение на Национальном портале белорусских поэтов,
так моментально "появляется" - "гость", "литкритик", "беларус"... и давай меня "костить",
правда уже не Матом, а любыми оскорблениями,довольно низкого "пошиба".
И не стихотворение, а меня...
И написал я такое...
***МінскіЯ Хронікі. Хронікі сустрэч.
Проста йшоў. НікУды не сувАўся… Йшоў сабе я, нетарОпка,каб кагосьці ненарОкам
не задзець лакцём,ці торбай – нёс у ёй цыбульку з хлебнай коркай…
Нейкі ж дурань – раззлавАўся!
Ды й, давай мяне пагАніць… А за што? Ніяк не ўцямлю… Не спіхнуў яго я ў яму,
торбай не ўляпіў па пЫсе,іншага ня меў наўмЫсля… Ўвек ня быў я хуліганам!
І чаго яму патрэбна? Я, канешне, прыпыніўся,ўсю брахалаўку даслухаў…
Каб забідзіцца… Дык не, здзівіўся – мо, цэцэ, такая муха,укусіла хлОпца крЭпка?
І цяпер яму няймЕцца! Бо, укус “цэцэйны” – свЕрбіць… Можа б ты залез на вЕрбу,
і адтулі – саскачЫў? Ўраз свярбенне б ізлячыў! Давялося ж мне – сустрЭцца…
Ой, што ж ў гэтым Менску дзЕецца… Дурняў… Некуды падзецца…

Ну чаго яшчэ чакаць ад

Ну чаго яшчэ чакаць ад хроніка? Хронік, ён і ў Афрыцы - хронік. Бо ў яго цэлы букет хранічных захворванняў. Пераважна звязаных з галавой. Трэба быць поўным клінічным ідыётам, Буйніцкі, каб сваё невуцтва яшчэ і спрабаваць выстаўляць за нейкую перавагу - маўляў, так народ размаўляе. Не народ так размаўляе, а маскальскае быдла, кшталту цябе, засланае, каб мову нашу паскудзіць. Не абражай народ сваімі трызненнямі! Калі нарадзіўся побач з хлявом, дык там табе і месца. А не ў літаратуры.
Я напісаў вось што: "Пачытайце ўважлівей ягоны вершаваны зборнік перад тым, як вярзці тут лухту!". І адрасавана гэта было не табе! Дык чаго ты палез, чаго ўтыркнуўся, як чарвяк на вуду, і трапечаш: "пагартаў я зборнік, чытаць не буду... і г.д." Куды ж табе чытаць. Ты ж, як у анекдоце: "чукча не чытач, чукча - пісьменнік!" А тое, што агіду ты выклікаеш не толькі ў мяне - гэта факт бясспрэчны. Бо ўсюды лезеш са сваім смуродам бязглуздым, усё ніяк не зразумееш, што такой пісанінай толькі сябе, гаротніка, на смех узнімаеш. Ну лезь-лезь, усё роўна хутка рассыплешся ўшчэнт, пень трухлявы. Дам табе добрую параду - напішы сам сабе эпітафію. Можа, хоць з гэтага будзе якая карысць для чалавецтва.

Даўненька напісаў,смарчок,я

Даўненька напісаў,смарчок,я сабе эпітафію.
"пусть года уходят понемногу - с каждым годом я всё ближе к Богу."
Таксама і "дэкларацыя" аб сабе напісана. Пачытай маё "Евангелле ад Графамана".
А пра маю творчасць - не табе судзіць,смарчок невядомы,схаваўшыйся за мянухі.

Чытаў яго "Стрэмку". Ёсць там

Чытаў яго "Стрэмку". Ёсць там толькі пару вершаў супраць акупацыі-і ўсё. Энергетыка яго паэзіі не пазітыўная. Прачытаеш-і больш чытаць не хочацца. Коласа, Купалу, Караткевіча і іншых нашых выдатных паэтаў чытаеш і перачытваеш--набіраешся светлай энергіі. У Сыса гэтага няма. Гнятлівасць. Можа, няшчасны ў каханні. Можа, нешта іншае. Першы раз ён ажаніўся, відаць,не па каханні на дачцэ старшыні калгасу, каб зрабіць кар'еру? Жыццё не склалася. Трэба было слухаць сэрца--і шчасце было б. І цяпер нешта вельмі асабістае яго прыгнятае? Бачна па вершах. Можа, ад прыроды такі гнятлівы?

Тутака ні літасьці, ні

Тутака ні літасьці, ні веры,
А жыцьцё – няўтульная турма,
Сектар працы, камера кватэры,
Калідор грамадскага ярма.

Тут жывуць раптоўна і заўчасна
І часьцей ад ночы да відна…
Тут, пад бесьсмяротным
“флагам красным”
Пунсавее профіль пахана.

Месца тут на нарах мае кожны,
Ці магчымасьць іх займець хаця б.
Толькі вось рабом тут стаць няможна,
Бо ад нараджэньня кожны раб.

Тут адно: да неба ўзняўшы вочы,
Крочыць да свабоды напрасткі…
Бангалор, Кастрычніцкая плошча…
Сёньня Шлях ты абярэш які?

А на Вашу думку, уся кніжка

А на Вашу думку, уся кніжка мусіла быць "супраць акупацыі"? Даваць парады - няўдзячная справа. Тым больш з памкненнем вышукаць нейкія адмоўнасці ў асабістым жыцці.

А Толік, дарэчы, яму проста

А Толік, дарэчы, яму проста зямляк, а не родзіч.