Вершы беларускіх паэтаў

Нацыянальны паэтычны партал

Уваход

Раiм наведаць

Добро пожаловать в хоккейный магазин www.hockeyboy.ru.

Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі

2003

Сярэдняя: 4.4 (94 галасоў)

«Любіць — не любіць...»
Помню, абшчыпваў і я
Белы рамонак.
Забава, а як хацеў
Скончыць пялёсткам «любіць»!



Яшчэ не ацэнена

Штонядзелі спяшаліся мы ў гэты дом
І сядалі за стол з беласнежным абрусам.
І, хоць горад чужы пільнаваў за вакном,
Тут сябе кожны з нас адчуваў беларусам.

Тут штораз аднаўлялася повязь часоў,
Тут гучалі імёны забытых герояў -
Легендарных паэтаў, вясёлых хлапцоў,
Тых, якіх забівалі з-за вершаў і мрояў.

І спявалі мы песні Радзімы сваёй,
На няшчасце, далёкай, на шчасце, адзінай.
І, здаецца, вастрэй сумавалі па ёй -
Песні песняў, якая завецца Радзімай.

Ну а потым, калі, атрымаўшы дыплом,
Я вярнуўся ў свой Менск, бо патрэба наспела,
На канцэртах альбо за бяседным сталом
Бракавала мне нашых аматарскіх спевак.

Ды я ведаў - як песню ў мяне адбяруць,
Да Алесі Адамаўны ў госці збяруся,
Каб упэўніцца зноў, што жыве Беларусь,
Покуль гэткія людзі дбаюць аб Беларусі!



Сярэдняя: 4.2 (6 галасоў)

Кожны чуў: наш край маркотны,
Анічога ў ім няма,
За мяжой шукай вабноты,
Не губляй тут час дарма.

Бедаком сябе лічыць —
Гэта сорам, браце:
Ты зірні — вакол ляжыць
Дзіўнае багацьце.

Граньне гусьляў, флейты сьпеў,
Гук дуды магічны,
Шэпт лістоты старых дрэў,
Рух вады крынічнай,

Бліскавіц вясновых зьзяньне,
Пошум пушчаў і дуброў,
Вод імклівых віраваньне,
Статкі лосяў ды зуброў,
Соснаў гожых калыханьне
Ды паселішчы баброў —

Краю нашага аздобы.
Толькі крокі запаволь,
Скінь свой смутак і жалобу,
Адпачыць душы дазволь.

Выйдзеш зранку ўвесну ў поле —
Там шчабечуць жаўрукі.
Зойдзеш у лес, дзе дыхаць вольна —
Бой вядуць цецярукі...

А касьцёлаў ды капліцаў —
Нібы пэрлін на дне мора,
Замкі, вежы, сьцен байніцы,
Там схаваны таямніцы
ў сутарэньнях, калідорах.

З чоўнам, роварам ці пешкі
У край сьпяшайся цераз Мёры,
Дзе блакітныя прасторы.
Вабяць там лясныя сьцежкі,
Леднікоў эпохі рэшткі —
Камы, озы ды азёры.

Там рупліўцы адраджаюць
Старажытныя рамёствы,
Да мастацтва дотык маюць
і маленькі, і дарослы.

Войса, Струста, Снуды, Несьпіш —
Цуд такі ты ў сэрца ўмесьціш.
Ноччу ў іх глядзіцца месяц.
Толькі ў воды іх нырніце,
Ці з пагорка паглядзіце —
Згадкі лепшыя ўваскрэсяць.

Варты жалю той бядак,
Хто ў нару забіўся
і ад скарбаў тых, дзівак,
Сам адгарадзіўся.



Сярэдняя: 4.1 (7 галасоў)

Вы бачылі,
Як падала сасна
Да долу
           ранняю вясной.
І свежы зрэз
          заззяў, як сонца,
Ды затуманіўся слязой —
То перарэзаныя жылы
Набухлі свежаю смалой.
Не! Не была сасна яшчэ
          драўнінай,
Пнём,
Бо смерці цень
Была яшчэ не ў сіле
Над бунтаваўшым ў ёй
          жыццём.
Дрэвы не людзі,
Загадзя
          ім прыгаворы не чытаюць,
І загадзя
          яны ніколі не ўміраюць.
Не парушаюць ход жыцця.
Яшчэ ўбірала
          промні сонца
Ігліца,
І ўся сасна
          жыла…
І бясконца
          жывіца
З яе струменьчыкам
          цякла.
І верныя карэнні зналі
Адвечны абавязак свой.
І гэтак жа ўсё сокі
          гналі
З зямлі сырой…