За сьцяною – поле,
Чорнае, пустое,
А за полем прорва
Стогне ў хмызьняках.
Там пугач палюе
Над цьвілой вадою,
Крыламі сівымі разьдзімае жах.
У начным сутоньні
Змрок згінае плечы
І сьцірае межы
Між дабром і злом.
Ні дарог, ні броду
На той бок пустэчы,
Дзе ў смузе трывожнай
Цьмяніцца святло.
Шэпча хвошч самотна
Над злавеснай кручай:
“Лепей за сьцяною у спакоі жыць.”
Толькі вабіць прорва –
Крок раблю рашуча…
“Выбачайце, сьцены.
Быць альбо не быць!”

Яна мяла няўмела камяк белай гліны,
Выляпляла нервова нішто абы як,
І пакуль яе пальцы акрэсьлілі сьпіну –
Шмат разоў разьбівала няўдзячны камяк.

Дзьве крывуліны ног,
лоб амаль дасканалы,
Рук сьцябліны ляпіліся проста на зьдзек,
Потым дробны каменьчык
у грудзі ўвагнала,
Каб кахаць змог гліняны яе чалавек.

Форма ёсьць і такія знаёмыя рысы:
Ці ня я гэта сам —
раз паменшаны ў сем?
Ажываю. Кажу: “Называй мяне Сысам,
Прывыкай жа цяпер да мяне пакрысе.

Хоць і з гліны, але калі высахну крыху,
І вясновае сонца падсмаліць бакі –
Так кахаць цябе стану я, цуда-майстрыха,
Як яшчэ не кахалі твае мужыкі.

Як Пятрарка чароўнай Лауры санеты,
Буду вершы адзінай табе прысьвячаць…”
Ледзь пачула яна, што стварыла паэта –
Пачала ліхаманкава гліну зьмінаць.