Калі-небудзь, калі Вас сюды
занясе ветравей выпадковы,
і Вы ўгледзіце ў вершах сляды
скасаванага Вамі былога,
я хачу, каб Вы ведалі... не! —
каб Вам сэрца працяла — маланкай:
што дагэтуль Вы — сонейка мне —
недабітаму Вамі падранку.
Калі-небудзь, калі Вам штоноч
будзе плач мой далёкі турботай —
так, што Вы не заплюшчыце воч,
пра мяне ўспамінаючы ўпотай,
Вам з'яўлюся я ў сне і скажу,
што на сэрцы маім натрымцела:
я за Вас, загубіўшы душу,
як ахвяра, пакутую целам.
Калі-небудзь, калі мне цярпець
невыноснае мочы не стане
і прыму я... не, Божа, не смерць! —
вычварэнную жудасць расстання,
веру я, что й тады не памру.
не загіну ад болю уночы—
бо пачую нарэшце: "Даруй!"
і убачу раскайныя вочы.
Калі-небудзь, калі да мяне
Вы працягнеце ў роспачы рукі —
ды дарэмна — маё ўсё міне:
успаміны, і пахі, і гукі,
я жадаю, каб зведалі Вы
блаславенне істоты нявіннай:
акрамя найчысцейшай любві
я нічога Вам больш не пакіну.
Калі-небудзь...
Калі?
22.07.2014
Ах, паэта...
Як зведаць ты мог
Мае думкі, жыцця павуцінне,
Таямніцу маю...
Незнарок
Гэты верш аб шчаслівай часіне.
Ты чытаеш сузор'яў лісты,
Марыш у слове адбіцца навечна.
Талент твой - то не коўшык пусты.
Гэта воды Кастальскай крыніцы.
Ах, паэта... Як зведаць ты
Ах, паэта...
Як зведаць ты мог
Мае думкі, жыцця павуцінне,
Таямніцу маю...
Незнарок
Гэты верш аб шчаслівай часіне.
Ты чытаеш сузор'яў лісты,
Марыш у слове адбіцца навечна.
Талент твой - то не коўшык пусты.
Гэта воды Кастальскай крыніцы.