Казаць"бывай" не трэба, памаўчым,
Ля навальніцай зрэзанага дрэва...
Сціскае сцюжа рамянём сваім,
У сківіцах пульсуючыя нервы.
Глядзі у вочы, там пакуль, у іх,
Святло лампады нашага кахання.
Знікаюць словы, здраджвае слых
І нават позірк твой - выпрабаванне.
Цяпла крупіца у апошні раз...
Насуперак імкненню, калі ласка,
Казаць "бывай" не трэба, каб не згас
Прамень чароўны, непаўторнай казкі.