Нас віхуры гадоў параскідваць па свеце не здолелі,
І сцяжынкі маленства травою тут не параслі.
Хто сказаў, што нас мала, — не верце таму! — нас паболела,
І я рады вітаць вас на нашай Лагойскай зямлі —
Той зямлі, што не раз вынішчалася дымам, пажарамі,
Той пакутнай зямлі, што з нямогласці і забыцця
З непрыкутай, не знішчанай, не здратаванаю мараю
Неўпрыкмет паўставала, бы з попелу-тла, да жыцця.
За стагоддзі ліхія чаго толькі тут ні здаралася,
Ды адважна і мужна наш прашчур свой край бараніў.
І падасца міжволі, што сувязь часоў разарвалася б,
Калі б спадчыне здрадзіў сваёй я і род свой забыў.
Мы зямлі абавязаны гэтай
не проста прапіскаю —
Абавязаны мы нараджэннем сваім і жыццём,
Кожнай дробачкай шчасця, што ў сэрцы зіхотна паблісквае,
Кожным падараваным нам Боскаю ласкаю днём.
Перад памяццю продкаў наш доўг чалавечы не сплачаны…
Толькі ведаю: разам лягчэй сваю долю снаваць.
Дык дазвольце яшчэ раз, мае землякі, мовай матчынай
Вас ад шчырага сэрца у роднай старонцы вітаць.
цудоўны верш.
цудоўны верш.