Мова родная, мова дзядоў!
Іншай мовы мы сэрцам ня чуем.
Мілагучнасьцю любых нам слоў.
Быццам музыкай душу чаруем.
Мы за вокнамі дзень залаты,
Нашых рэкаў пявучыя хвалі,
Роднай хаты сьвятыя куты
Ў гэтай мове раз першы назвалі.
Наша мова – спатканне,
З казкай, ў цудным дзецкім сьне.
Наша мова – каханне, што прыходзіць да мяне.
Любай песьняй старою гучыш,
З-над калыскі, за гадоў тых дзяціных;
Салаўіным разьлівам ўначы,
Звонам хваляў прыткой ручаіны.
З-пад вясковых прыветлівых стрэх
Мілагучна зьвініш ад сьвітання;
Бы дзявочы, рассыпчысты сьмех,
Быццам першае ў сэрцы каханне!
Наша мова – спатканне,
З казкай, ў цудным дзецкім сьне,
Наша мова – каханне, што прыходзіць да мяне.
Сьвяты прадзедаў ты нам адказ,
Якім слаўна ў харомах гудзела!
Ты як неба, як сонца для нас –
Быццам наквеццю сад заінелы.
Мова родная, мова дзядоў!
Іншай мовы мы сэрцам ня чуем.
Мілагучнасьцю любых нам слоў,
Быццам музыкай душу чаруем.
Які ЦУДоўны верш!!!
Які ЦУДоўны верш!!!
сорамна... А вы ўвогуле, ці
сорамна...
А вы ўвогуле, ці пачыталі гэты вершык
Не ведала, што вершы могуць
Не ведала, што вершы могуць быць ТАКIМI.
Я у паунейшым шоке, тым больш стыдна, што гэта Ларыса Генюш з'яуляецца далекай радней па бацьку.
Зямлячка мая....заўсёды, калі
Зямлячка мая....заўсёды, калі бываю ў Зэльве нясу кветкі бабулі, дзеду, ды й Ларысе не забываюся....
Й ззаўсёды бачу кветкі каля Яе помніку...Жыве Беларусь, пакуль жывы хоць адзіны Беларус