Незразумеламу цяжка зразумець
тое, аб чым гудзе ў сэрцы.
Нават калі, які “разумень”
цябе запрашае сэрца гэта з’есці.
Не разабрацца мне ў гэтым
вялікім разграі,
дзе восень прапітым
гулам вые стаі…
І вось я застаўся адзін
зноў і зноў…
Можа я і быў мільён гадзін
сам з сабой?
Кожны сам насам,
кожны адзін…
Лепш быць разам
мільён гадзін.