Недасканалая істота
жытло здымае ува мне.
і так кіруе мной употай,
што ўсё жыццё па-свойму гне.
Хоць не даюся я, пракуда
у кожнай справе, кожны міг
суе даўжэнны нос усюды
і распускае свой язык.
Хаця ўсяго-ткі кватаранка,
а гаспадарыць – хоць крычы:
як пачынае звягу зранку,
так і пілуе да начы.
Дае бясплатныя парады –
што можна мне, а што – ні-ні
і пільна кідае пагляды
на свет мой знешні з глыбіні.
Бывае так, што ледзь не плачу
з-за нейкай болькі, а яна
з мяне страсае справаздачу,
і што не так – мая віна.
А ноччу ў бок мяне штурхае –
ці быль абдумваю сваю,
ці, бессаромная такая,
ужо даўно салодка сплю.
Вось так і мучымся мы з ёю:
хаця агульны маем дах,
я з недарэкаю сваёю
амаль штодзённа “на нажах”.
Магчыма, Бог таго жадае,
каб кожны з нас анёлам стаў.
ды як магчыма рэч такая,
калі ўнутры – не ідэал?!
12.01.2013