"Здыму кватэру за інтым."
Жартуе нехта? Ці — сур'ёзна?
Курам на смех! І, разам з тым,
Гучыць адчайна, нават слёзна!
Жыллёвы крызіс дастае?
Ці "дрэннай" моладзі распуста?
Ў народа грошай не стае?
Ў кішэнях звяла ўся "капуста"?
Здаваць пакойчык за інтым...
Адкуль такі дзікунскі "рэверс"?
З Парыжу, кажуць... Гэта ў ім
З’явіўся грэшны "соntrе сеrvісе".
Прадажа цела — каб пражыць
На "пай" сярэдняга заробку…
Як існаваць, каб не грашыць?
Няўжо — у цемру паасобку?
Пайшоў па свеце моды ўзбрык...
Лягальны ў фінаў "соntrе сеrvісе"…
Ў Маскве ўжо попыт гэткі ўзнік...
І ў нас ужо "казычуць нервы".
"Здаю... здымаю... за інтым..."
Аб’явы брудныя змясцілі.
Не важна, як, не важна, з кім, —
Каб толькі ў хату жыць пусцілі...
"Прадам сябе! Патрэбны дом!"
Душа заходзіцца ад жаху…
Як добра сёння быць катом!
Ці, на худы канец, сабакам!
Па матэрыялах Настассі Занько - газета “Звязда” № 45 ад 1 снежня 2010, ўкладка "Чырвонай Змены".
“Цвярозым быць –
Навошта жыць?!”, –
І нехта зноў жыццё камячыць,
Пачаўшы піць,
Ды гэтак піць,
Што свету белага не бачыць.
Сто грам – пачын
І за жанчын,..
А дзвесце – дзеля фанабэрства,..
А трыста –
Звонкае “чын-чын”… -
І сабутэльнікі – братэрства.
І там, і тут –
Гасцінны кут,
Дзе п’юць, не ведаючы, мусіць,
Што п’янства – спрут,
Страшэнны спрут,
Які, схапіўшы, не адпусціць…
Бліжэй, бліжэй…
Бы сотня змей,
Але ў абліччы невідзімкі…
Ды ўсё тужей,
Ды ўсё цяжэй
Яго смяротныя абдымкі…
Ізноў сям’я
І ўся радня
Спаўна рассёрбвае распусту…
Бяда твая,
Бяда мая –
Вар'яцтва горкія наступствы.
Каб не набыць
І не лячыць
Хваробу дзікага разгулу,
Не трэба піць!
Не трэба піць,
Каб у нябыт не зацягнула!
Помста за помсту,
бясконцая смерць,
чырвонаю ніткай
скручана колам.
Смерць за ідэю
помста за чэсць
і галава
апусцілася к долу.
Грошы, багацце
сэкс і павага,
воля ў дзеях
сатысфакцыі смага.
За гэта гатовы
звяры выпіць кроў,
звярынаю мовай,
рыкам, без слоў…
Зброяй, рукамі,
атрутнаю ежай,
знішчаюць людзей,
пакідаюць рабоў.
Бо ўжо даўно
падышлі к гэтым межам
з звярынаю мовай,
з рыкам, без слоў…
Даўно між людзьмі,
даўно між народамі,
вось так разам з смерцю
і помстай сляпой…
Жывём… ды імкнёмся,
за рознымі модамі:
рэлігіяй, верай,
ды смерцю дурной.
28.02.2015
А, стаміўшыся, ты выпраменьваеш
Сто вясёлак.
І ад скуры яны адскокваюць,
Дрыжучы.
З бразгатаннем і ляскам ляцяць у імглісты золак,
Як іржавыя трэскі, ахапкі старых пружын.
Намагаешся, церпіш...
Каб толькі не загаснуць!
Каб не кінулі, як пашарэлы ў куце багаж.
Для кагосьці застацца яскравай,
Бліскуча-яснай.
А на вуснах палегла:
"Заўваж мяне,
Зауваж..."