Я памятаю тую восень,
Той цёплы вечар, тую ноч.
Сустрэў цябе, і мне здалося,
Пайшоў, нібы-то, цёплы дождж.
Той дождж наліў мне ў сэрца нешта,
Адчуў я водар кветак, лісця.
Сабраў у сабе пачуццяў рэшткі
І пакахаў і, не знаходжу выйсце.
С табою ранкам сонца ўзыходзіць.
С тваёй усмешкай прачынаецца вясна.
Праменчыкамі па табе праводзіць
І, нібы лёгка, лашчыць, абуджаючы ад сна.
Па аксамітавай тваёй скуры, целу,
Ад галавы да самых кончыкаў нагцёў,
Гуляюць зайчыкі праменняў спелых
І зграйкі лёгкіх каляровых матылёў.
На што глядзіш, кранаешся прывабна,
Дрыжыць ад дабраты і ажывае, і пяе,
І хочыць верыць і служыць аддана,
І песціць і кахаць, аддаць усё сябе.
Ніхто не можа ўсё гэта парушыць,
С табой прырода-маці ўслед ідзе!
Ніхто какутаваць ніколі не прымусіць,
Яна усё зло ад прыгажосці адвядзе!
здаецца, што тут больш
здаецца, што тут больш паэтаў,чым чытачоў.
у чым сэнс выкладаць верш, калі, акрамя свайго ж, ніхто нічога не чытае і не ацэньвае?